Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Κρατώ στα χέρια μου μια Polaroid και νιώθω μια χαρμολύπη, βλέποντας τα πρόσωπά μας. Μια φωτογραφία της “στιγμής” που πήρε ώρες να τη φανταστούμε, να τη σκηνοθετήσουμε. Να ποζάρουμε, να ρυθμίσουμε το φωτισμό. Να μοιάζει ανέμελη, απλή και καθημερινή. Να δείχνει χωρίς κόπο, αβίαστη, ατημέλητη, αληθινή. Μια φωτογραφία που θα κρεμάσω στο ψυγείο πίσω από […]
– Σε χτύπησε; – Όχι σκόνταψα και χτύπησα στο κομοδίνο. Κάπως έτσι δικαιολογούσα τα σημάδια, σε όλους εκείνους που έβλεπαν το σαστισμένο μου βλέμμα και τον τρόμο αλλά δεν ήξεραν τι κρύβει πίσω της η σιωπή. Μπορείς να μαντέψεις, μα δε θα το παραδεχτώ ποτέ. Ήσουν ο άντρας μου. Αυτός που μ’αγαπούσε, με φρόντιζε. Τίμιος, […]
Θυμάσαι πώς αγγίζονται οι ψυχές; Πώς χορεύουν αισθησιακά σαν πυγολαμπίδες, αέναα, αργά πριν σμίξουν. Δυο ψυχές που ανταμώθηκαν κι έσμιξαν δε χωρίζουν ποτέ. Κουβαλάνε πάντοτε ένα κομμάτι η μια της άλλης. Εκεί που για λίγο ακούμπησαν. Μάλλον δε θυμάσαι. Από τη μια θέλεις να θυμηθείς για λίγο τι είναι ο έρωτας. Ξέρεις… πώς σε κοιτάζουν […]
Σήμερα συνάντησα στον καθρεφτη το συμπονετικό μου εαυτό. Εκείνο τον άλλο. Δεν μου είναι άγνωστος αλλά μοιάζει τρομακτικός. Αν όχι ο ίδιος, τότε μάλλον η συναναστροφή μαζί του. Βλέπεις από καιρό τον κρύβω από τους ανθρώπους σα να ντρέπομαι για αυτόν αλλά κατάβαθα τον αγαπώ. Πώς να αποκόψεις ένα κομμάτι σου; Σα να αφαιρείς ένα […]
Πόσο δύσκολη λέξη η αποδοχή. Αν κοιτάξεις τριγύρω θα καταλάβεις ότι οι άνθρωποι δεν αποδέχονται μήτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Πώς περιμένεις εσύ να αποδεχτούν κάποιον άλλο; Θα μου πεις μπορεί να φταίει που δεν κοιτάξαμε πρώτα μέσα μας για να γνωρίσουμε την ίδια μας την ύπαρξη. Ίσως κι ο αγώνας προς το ανύπαρκτο […]
Στο νερό να με αφήσεις, όταν έρθει εκείνη η ώρα. Ξέρει πως να αγκαλιάζει, να σε τυλίγει, να μην αφήνει σπιθαμή παραπονεμένη δίχως χάδι. Στην άβυσσο θα βρω εγώ σκοτάδι όταν βυθιστώ. Ως τότε επιπλέω στην επιφάνεια με τα νερά να λαμπυρίζουν κάτω από το φως ενός ήλιου Έλληνα. Κράτα με. Με τα χέρια απλωμένα […]
Προσεχώς κατεδαφίζεται. Εκείνο το μοναδικό ντουβάρι που είχε μείνει να θυμίζει την ελαφρότητα μιας εποχής που μύριζε άνοιξη. Μια γλάστρα βασιλικού στο παράθυρο της κουζίνας και το φως αχνό γιατί στο ισόγειο δεν μας έβλεπε ο ήλιος. Περιτριγυρισμένοι από το μαντρότοιχο της πολυκατοικίας στον ακάλυπτο. Με θέα δυο τρία λουλουδάκια και την υγρασία στον τοίχο. […]
Δε θέλω να ερωτευτώ την πρόσκαιρη υπεροχή σου. Ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχός της ποτέ. Τελειότητα μπορεί να λογίζεται μονάχα ο δρόμος προς τον παράδεισο. Ένα μικρό κακοτράχαλο μονοπάτι, με κάτι βάτους, που σου άφησαν σημάδι. Εγώ αυτά τα σημάδια θέλω να τα δω και να τα φιλήσω. Ένα ένα προσεκτικά. Θέλω να σε παρατηρώ […]
Θυμάμαι εγώ πως σ’ ερωτεύτηκα κι ας μη σου το’ χω πει ποτέ. Δεν παραδέχτηκα σε κανέναν αυτό τον έρωτα, για να μη μου τον μολύνουν, μην τον αγγίξουν με βρώμικα λόγια και πρόστυχες σκέψεις. Τούτος ο έρωτας είναι ό, τι πιο αγνό μου απέμεινε. Γι’ αυτό δεν τον χαλάλισα ακόμα σε ένα κρεβάτι. Πώς […]
Οι αναμνήσεις και τα χρώματα, οι μυρωδιές κι η αφή ζωντανεύουν ξανά και ξανά, σ’ ένα αέναο γαϊτανάκι. Ένα γαϊτανάκι πλεγμένο σε μια πλατεία στο χωριό από κορίτσια με ξέπλεκα μαλλιά. Κορίτσια δροσερά, στην πρώτη εφηβεία τους, άγουρα ακόμα, τη στιγμή που αναμοχλεύουν όνειρα που αφήνουν πίσω το τελευταίο ψήγμα αθωότητας. Χρωματιστά γιορντάνια περασμένα στα […]
Το βράδυ στο μπαλκόνι ή την ταράτσα ο παππούς θα σου μάθει τους αστερισμούς. Το’ ξερες εσύ πως ίσως τ’ αστέρια που βλέπεις να μην υπάρχουν πια; Κάποια είναι τόσο μακριά που ακόμη κι αν έσβησαν ήδη, ίσως εσύ να μην το μάθεις ποτέ όσο ζεις. Ακούγεται πικρό κι όμως τόσο αληθινό. Άλλα βράδια η […]
Στα κρυστάλλινα νερά σου, θαλασσάκι μου, φωλιάζει ο έρωτας καθώς το κύμα ανταμώνει την αμμουδιά. Εκεί που ο ουρανός σμίγει με το υγρό στοιχείο. Ενώ γλύφεις της στεριάς τα βράχια τα τυλιγμένα με βρύα. Γεννιέται, σαν αντικρύζει από μακριά τα πεύκα και το πράσινο που κατηφορίζουν το βουνό για να συναντήσουν το απέραντο μπλε σου. […]