Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Scripta manent, verba volant. Δε θα σου ξαναγράψω. Νόμιζα πως τα πήγαινα καλά με τα γραπτά. Στα προφορικά ανέκαθεν ήμουν μια αποτυχία. Ήταν για μένα σαν τα μαθηματικά. Τελικά, φαίνεται πως και στα γραπτά με διακρίνει μια ανικανότητα να αποτυπώσω αυτό που νιώθω, αυτό που θέλω να πω, να μοιραστώ. Δεν έχει νόημα, άλλα να […]
Πέρασα πολλά στη ζωή μου. Πέρασες κι εσύ. Κι υστέρα – να το βαφτίσω μοίρα ή πεπρωμένο – κάτι έσπρωξε τις ζωές μας που κυλούσαν, παράλληλα σχεδόν, να συναντηθούν σα δυο ευθείες γραμμές που τέμνονται άξαφνα. Την πρώτη φορά που αντίκρυσα τα μάτια σου, σε συγχώρησα για όλα τα λάθη που έμελλε να κάνεις. Νομίζεις […]
Σε ένα φεγγάρι αυγουστιάτικο απόθεσα τις ελπίδες μου και το ρομάντζο μου, το πάθος μου και το παραμύθι μας. Σε ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι έδωσα προθεσμία. Κι αν δε φανείς κι ετούτη τη βραδιά, να μ’ αγκαλιάσεις, να με φιλήσεις σαν να’ τανε η πρώτη φορά και συνάμα η τελευταία, τότε σ’ αφήνω να ξεχάσεις πως […]
Πώς σκοτεινιάζει ο τόπος σαν σκοτεινιάζουν τα μάτια σου; Πόσο ξεχνάω τους ανθρώπους κι εσένα δεν μπορώ από το μυαλό μου να σε βγάλω; Μισώ το τηλέφωνο, απεχθάνομαι τα μηνύματα. Η μοναξιά μου, συντροφιά καλή, παλεύει να με ησυχάσει, που σαν ηφαίστειο βρυχώμαι. Εσύ εκεί. Δε φεύγεις ποτέ. Καθισμένος στη γωνία του κρεβατιού μου με […]
Νυκτόβια, υπέροχα πλάσματα. Κυνικά κι ερωτευμένα. Ρομαντικά και πληγωμένα. Κάποτε ήμερα, τώρα πια θηρία άγρια, έτοιμα να κατασπαράξουν. Νευρικά, με τα χέρια τους να τρέμουν καθώς τα κινούν μιλώντας. Φοβισμένα και γενναία. Έχουν βρει στο σκοτάδι της νύχτας, το δικό τους φως. Μαζί με κάτι έναστρους ουρανούς και κάτι φεγγάρια οπλισμένα με συναίσθημα. Νυκτόβια, μεθυσμένα […]
Δεν ήταν τίποτα για μένα να σε τσεκάρω. Όμως δεν το έκανα ποτέ. Ήξερα πότε έλεγες ψέματα. Ήξερα πότε προσπαθούσες… και ήξερα και το Γιατί. Ο τρόπος που έτριβες το σβέρκο σου και γυρνούσες το βλέμμα σου σε κάποιο αντικείμενο. Το τσιγάρο που θυμώσουν να στρίψεις ξαφνικά. Ακουμπούσες το πρόσωπό σου από αμηχανία ενώ τυχαίνει να […]
Κύριε σκηνοθέτα, αυτή η λήψη δε μας κολακεύει. Ηθοποιοί, στα χέρια σου που κινούνται αέναα με κάθε περιγραφή και κάθε εντολή και στη φωνής σου το πρόσταγμα, που ζωντανεύει τη φαντασία σου. Ο τρόπος που σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τις μαριονέτες σου, που υπακούν σχεδόν τυφλά τους ορισμούς σου. Κι […]
Αποφασισμένη πλέον, έπιασα χαρτί και μολύβι. Ξεκίνησα μια ιστορία χωρίς τέλος. Ένα παραμύθι χωρίς ενδιαφέρον, καρδούλες και συννεφάκια… Άξαφνα σε γνώρισα, μπήκες στη ζωή μου χωρίς να το καταλάβω. Βρίσκοντας με να μετράω τα αστέρια στο πάρκο… Γιατί ήταν τόσο καθαρός ο ουρανός, όσο τα μάτια σου όταν σε πρωτογνώρισα Δεν ήθελα να κοιτάξω […]
“Γίνεται δυσφορία η μοναχική χαρά” – Μάρω Βαμβουνάκη Όπως τότε.. που ξενύχτησες για να τελειώσεις το παζλ των 1000 κομματιών, η ανέμελη χαρά, η επιθυμία να μοιραστείς τη χαρά σου. Όπως τότε.. στο σημαντικό τεστ τριμήνου, που μετά από πολύωρο διάβασμα κατάφερες να πάρεις άριστα και το περιβόητο proficiency που κανείς δεν πίστευε ότι θα […]
Σε μισώ. “Γιατί;” θα με ρωτήσεις. Λες και δεν ξέρεις. Σε μισώ, γιατί με έκανες να σε ερωτευτώ τόσο δυνατά. Γιατί παλεύω όλη την ημέρα να αποδιώξω τη μορφή σου. Γιατί μου λείπει το άγγιγμά σου – δεν το χόρτασα ποτέ. Γιατί πεθύμησα να ακούσω τη φωνή σου να ψιθυρίζει στ’ αυτιά μου. Σε μισώ, […]
“Θάνατος είναι οι κάργιες” γράφει ο Καρυωτάκης. “Θάνατος στις κάργιες” λέω εγώ. Και είναι και πολλές. Που να τις βρει ο Χάρος στο φτερό να τις ξαπλώσει στο χώμα, να γλιτώσει ο κόσμος από δαύτες. Αλλά επειδή η κατάρα είναι γαϊδάρα και γυρνά στο νοικοκύρη, δε θα προβώ σε αναθέματα εναντίον τους. Δεν είναι να […]
Έλα να παίξουμε ξανά κρυφτό. Όχι πια όπως όταν ήμασταν παιδιά. Τώρα πια σα μεγαλώσαμε αλλάξανε οι τρόποι που παίζουμε. Το παιχνίδι ίδιο μένει. Και η αφέλεια που μας διακατέχει. Μόνο που τώρα μοιάζει να έχει καταντήσει βλακεία μέσα στην ωριμότητα της ηλικίας. Κρύψου αρχικά πίσω από το δάχτυλό σου, σαν ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο, […]