Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Η εμπιστοσύνη ήταν κάποτε μια λέξη που είχε σημασία για μας. Παλιότερα, είχε σημασία για όλους. Έδινες το λόγο σου για κάτι, έσφιγγες τα χέρια σου με κάποιου άλλου κι ήταν κανόνας άγραφος. Αλλάζουν οι καιροί… Κάτι μέρες που μοιάζουν βγαλμένες από την Κόλαση του Δάντη, έχοντας προσπεράσει το καθαρτήριο και την ευκαιρία να μετανιώσεις, […]
Ώρα να νιώσουμε σπίτι… (μια βάση για τις εξορμήσεις) Περιπλανώμενοι οδοιπόροι, με πυξίδα τον έρωτα σε ένα ταξίδι στον κόσμο. Γύρω μας γκρεμίζεται η πλάση, μα εμείς ταξιδευτές ταυτόχρονα, πλάστες και κτίστες… και δε μας νοιάζει. Γιατί εσύ κι εγώ μικροί δημιουργοί, θα δώσουμε ζωή με ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, την αγάπη μας, με ένα […]
Στην Ελλάδα είχαμε ανέκαθεν καλή σχέση με τις τσέπες μας. Βάζαμε συχνά το χέρι “στην τσέπη”( μέχρι πρότινος), για να κεράσουμε την παρέα και να περάσουμε καλά, είχαμε πάντα στο τσεπάκι μια λύση για όλα, κάποιοι είχαν και έχουν ειδικότητα να ”τσεπώνουν” και εξ αυτού και την άνεση να έχουν ”γεμάτη” φουσκωμένη ή τρύπια τσέπη […]
Τώρα δηλαδή, εμείς είμαστε ξένοι; Δε σε γνωρίζω, δε με γνωρίζεις; Στη ζωή μου δεν υπήρξες ποτέ, τα μαλλιά μου δεν τα έχεις χαϊδέψει όπως χύνονταν κατάξανθα κύματα πάνω στα γόνατά σου, τα μάτια μου δεν τα έχεις κοιτάξει με θαυμασμό, δεν ερωτεύτηκες ποτέ τις ρυτίδες στο πλάι των ματιών μου, εκείνες που έλεγες, αποδείκνυαν […]
Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Για αυτό εσύ κι εγώ το ζήσαμε μέσα στη νύχτα. Μόνο που εμένα μου αρέσει το φως, το σκοτάδι με κουράζει. Να το μαρτυρήσω, ή να μην το μαρτυρήσω; Να της το πω κι εκείνης να το ξέρει ή να μην της το πω; Να της πω πως έχω περάσει […]
Όποιος τιμωρείται, δεν είναι πια εκείνος που έχει κάνει την πράξη. Είναι πάντα ο αποδιοπομπαίος τράγος. είπε κάποτε ο Νίτσε… Σκεφτόμουν έντονα τι σου αξίζει να πάθεις, πώς να τιμωρηθείς για όσα έχω νιώσει, έχω ζήσει, για τις στιγμές που έκλαψα, που μούσκεψε το μαξιλάρι μου από τα δάκρυα, για την ανάσα μου που κοβόταν […]
Θέλω να σου διηγηθώ μια παραβολή, για διδακτικούς σκοπούς. Ήσουν, λέει, με έναν άνθρωπο που σου θύμιζε τον εαυτό σου και είχε τα ίδια πάθη με σένα για την ελευθερία και για να ταξιδέψει τον κόσμο. Στην αρχή απόρησες πως τον έφερε η ζωή στο δρόμο σου, πώς γίνεται να υπάρχει κάποιος σαν αυτόν και […]
Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται κάτι πριν το πουν. Κάποιοι που πετούν τις λέξεις, που σχηματίζουν θανατηφόρες προτάσεις χωρίς φίλτρα. Άνθρωποι έντονοι, παθιασμένοι με τη ζωή, με την οπτική τους, με την άποψή τους. Είναι αυτοί που δεν θα πάψουν να υποστηρίζουν την πλευρά τους ο κόσμος να χαλάσει. Αυτοί που λες ότι το […]
Το κουβαλάω συνεχώς πάνω μου όπου κι αν πάω. Άρχισα να το ακούω να το αναφέρουν σε κάτι ιμιτασιόν συζητήσεις οι γονείς μου όταν ήμουν έφηβη. Τώρα που ήδη ξέρω αρκετά γι αυτό γεννάται πάλι η ίδια απορία στο κεφάλι μου. Τι είναι επιτέλους αυτό το υποσυνείδητο? Μα είναι δικό μου, μού ανήκει. Είναι κτήμα […]
Φέτος στα γενέθλιά μου αποφάσισα, ότι τα χρόνια περνούν και ναι μεν δε μου λείπει κάτι αλλά θέλω τόσα πολλά… Θέλω λέω να ζήσω. Και τι θα πει αυτό; Θα πει θέλω να ταξιδέψω τον κόσμο, θέλω να γνωρίσω ανθρώπους, κουλτούρες, να βιώσω νέες εμπειρίες, να ονειρευτώ! Για αυτό και φτιάχτηκε η λίστα. Μην τρομάζεις… […]
Ολοένα ρωτάς γιατί. Δεν μπορείς λες να καταλάβεις. Πολύ φοβάμαι πως δε σε ένοιαξε ποτέ στ’ αλήθεια. Απλά θέλεις να έχεις άποψη για όλα και οποιαδήποτε άποψη διαφορετική από τη δική σου είναι παράδοξη, απίστευτη, μάλλον χαζή. Κοιτάζεις την εφημερίδα σου κάπως αφηρημένα και τάχα με κάποιον στοχασμό μου λες… “Πολλές αυτοκτονίες. Γιατί; Κρίμα, ρε […]
Φέτος, τα’ φερε «κάπως» η ζωή (πάντα κάπως τα φέρνει η άτιμη) και αποφάσισα να διεκπεραιώσω την καλοκαιρινή σεζόν σε ένα ξενοδοχείο στην Χαλκιδική. Με την τεράστια προϋπηρεσία μου και την αδιαμφισβήτητα εκλεπτυσμένη επαγγελματική μου πείρα, αποφάσισα να στραφώ σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων και πάνω (σόρρυ, πάλι ξέχασα ότι δεν υπάρχει πιο πάνω… αν βέβαια […]