Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Ο Θεός είπε: Αν δεν είχες νοιώσει ποτέ μοναξιά, πώς ήξερες πως είμαι παρηγορητής; Αν δεν είχες νοιώσει ποτέ πόνο, τότε πως θα γνώριζες ότι εγώ τον θεραπεύω; Αν ποτέ σου δεν έκανες λάθη, πώς θα έβλεπες ότι εγώ σε συγχωρώ; Αν ποτέ σου δεν είχες δυσκολίες, πώς θα καταλάβαινες ότι εγώ σε βοηθάω; Αν […]
Μικροεστιάσεις στις μέρες του φωτός στα καθημερινά κι απέριττα τα λίγα στα μάτια των τωρινών υπαρχόντων Μικροεστιάσεις στις σιωπές που γέμιζαν τις μέρες μας χωρίς συστολή για το βουβό που φωτίζαμε τα μπαλκόνια με ησυχία και με σεβασμό χαιρετούσαμε το δάσκαλο καθώς διάβαινε από κάτω Μικροεστιάσεις στα αλλοτινά που κοιτούσαμε τον ήλιο σιωπηλοί χωρίς πολλή […]
Μου λείπει που ήμουνα μικρός… …τότε που έβγαινα στην γειτονιά έξω απ’ το σπίτι μου και έπαιζα με τα παιδιά. Παίζαμε μηλάκια και μια φίλη που έμενε κοντά, ήταν η καλύτερη από όλους. Εγώ ήμουν άχρηστος τελείως. Δεν υπήρχε περίπτωση να πετάξω την μπάλα στον αέρα και να μην την πιάσει αυτός που δεν έπρεπε […]
Λίγο σκισμένο δέρμα άσκοπα λεκιασμένο με κόκκινο εσκεμμένα ωστόσο στη δική μου φαντασία Δεν ήταν για αυτοκτονία όσο κι αν το συλλογιέσαι και με κοιτάς με δέος Καλοντυμένη λύπηση Ήταν για να ριζώσει η στιγμή στη δική μου πάντα φαντασία σαν φακός στο σώμα χαραγμένος Θύμηση αγωνίας και μόχθου να στηρίξεις όσα δεν κουβάλησε η […]
Ήσουν μπλέξιμο. Το κατάλαβα από τη πρώτη φορά που με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου. Ήταν ένα μπλέξιμο από αυτά που συνήθως τρέχω να σωθώ, όντως ήδη χιλιοκαμμένη, τσουρουφλισμένη, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου. Έχοντας βιώσει το ξε-μπλέξιμο με τον άσχημο τρόπο αρκετές φορές. Αυτό το μπέρδεμα, εν ολίγοις, που δημιουργείται πάντα τη χειρότερη […]
Ερωτηματικά πολλά έχω. Αυτή τη φορά περισσότερα από ποτέ. Είναι δυνατόν ή ζω το όνειρο και θα ξυπνήσω; Δε θυμάμαι αν γνώρισα στη ζωή μου ποτέ κάποιον σαν εσένα. Δε θυμάμαι αν μου μίλησε κάποιος για την ελευθερία που ονειρεύομαι και κυνηγώ σα μικρή χίμαιρα. Ποιος είσαι εσύ που τόσο με καταλαβαίνεις, με νιώθεις, μου […]
… αλλά εγώ είμαι πια σε ρήξη με το λίγο ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ Πειράζει που δεν μου φτάνει αυτό που μου δίνεις; Πειράζει που δεν […]
Έρωτας είναι… είπε μια μέρα και χαμογέλασα. Θυμήθηκα πως ήταν όταν ένιωθα εγώ τον έρωτα. Όταν ανέπνεα για αυτόν. Όταν κοιμόμουν και ξυπνούσα με τη σκέψη του. Όταν ονειρευόμουν. Μα πόσο έντονο αυτό το συναίσθημα, που σου φέρνει έναν άλλο χείμαρρο μπερδεμένων συναισθημάτων. Δεν ξέρεις τι θες. Δεν ξέρεις τι κάνεις. Δεν έχεις τον έλεγχο. […]
…και κανενός άλλου. Όσο κι αν σε ζηλεύουν που έχεις ένα στόχο στην ζωή σου, ένα όνειρο τόσο υπέροχο, εκθαμβωτικό θα έλεγα, μην αφήσεις κανέναν να σου το πάρει. Μπορούν, αν θέλουν, να δημιουργήσουν ένα δικό τους, όπως έκανες κι εσύ, αν έχουν φυσικά την ικανότητα. Αλλά το δικό σου όνειρο είναι μόνο για σένα. […]
Δε σου είπα ποτέ πόσο φοβάμαι. Σε κοίταζα πάντα και λίγο αφ’ υψηλού. Από τη μία αναθρεμμένη βασίλισσα, μαθημένη και λιγάκι με υπηκόους και τα χατήρια της καλά καμωμένα και τον κόσμο ολάκερο στα πόδια της, αν θέλει να τον κλωτσήσει. Από την άλλη να σε ξέρω τόσο καλά, εσένα, τον άγνωστο, να σε διαβάζω […]
Νύχτα! Ο ουρανός σκοτείνιασε, οι δρόμοι άδειασαν και δεν ακούγεται πια, τίποτα. Οι άνθρωποι έχουν κρυφτεί μέσα στα σπίτια τους. ‘Αλλοι έχουν κουκουλωθεί κάτω από τα σκεπάσματά τους κι έχουν αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Κι όμως, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι: Αυτοί που – εκείνη τη στιγμή – αφήνουν την ψυχή τους να αναπνεύσει ελεύθερη. […]
Ήταν ένα μικρό παιδί. Κανονικά μικρό. Δηλαδή, δημοτικό. Ζούσε μια ήσυχη ζωή, «κανονική», πολύ ήσυχη. Όλα κυλούσαν ομαλά, σχεδόν βαρετά. Ώσπου μια μέρα, έβγαλε ένα τεράστιο εξόγκωμα στο σώμα του. Ήταν σε σημείο που φαινόταν, οπότε η αλλαγή ήταν μεγάλη. Ο γιατρός του χωριού, είπε ότι δεν θα φύγει ποτέ. Αλλά δεν πειράζει, δεν είναι […]