Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Πρώτη πράξη Πονάει το κεφάλι μου τελευταία. Πολύ. Φώναζε η μάνα μου. “Να πας να κάνεις εξετάσεις. Να βγάλεις ακτινογραφία.” Ξέρεις πως κάνουν οι μανάδες. Οι Ελληνίδες λίγο παραπάνω. Ούτε τα παυσίπονα δεν το σταματούν πια. Έκοψα το ποτό και το τσιγάρο. Όλα με ενοχλούν. Κι έχω ένα βάρος στο στήθος. Πονάει η πλάτη μου. […]
Ήμασταν πάντοτε αταίριαστοι. Και μεταξύ μας και ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους παράταιροι. Μου λείπεις. Δε θα ήθελα να το παραδεχτώ. Αλλά ναι. Αλήθεια είναι – κι είπαμε – είμαστε πάντα ειλικρινείς… Και πριν να σε γνωρίσω μου έλειπες. Σε περίμενα. Τώρα απλά άλλαξαν τόπο και χρόνο όλα. Μήτε τις χαρές μου δεν μπορώ να γευτώ […]
Μικρή λάτρευα τα παραμύθια. Έτσι ονειροπόλα όπως ήμουν, με συνέπαιρναν οι ιστορίες αγάπης, τ’ άσπρα άλογα και τα κάστρα. Ακόμα και η κακιά μάγισσα δεν ήταν και τόσο κακιά για μένα. Ποιος ξέρει τι πληγωμένη ψυχή ήταν και αυτή. Η ασχήμια είναι ένα προσωπείο που κρύβει πόνο, θλίψη κι απογοήτευση. Ναι. Πίστευα στο ένα μικρό, […]
Φύγε! Γιατί δε φεύγεις; Φύγε! Ορίστε. Σε παρακαλώ. Σε ικετεύω. Τι άλλο θέλεις; Πόσο πιο χαμηλά να πέσω; Τι άλλο να κάνω; Πόσο να φωνάξω; Πόσο να ουρλιάξω; Δε σε θέλω πια. Να φύγεις! Φύγε απ’ τη ζωή μου. Δε θέλω να σε ξέρω. Αν ζεις, αν πεθαίνεις, αν αναπνέεις, αν πονάς, αν σε ποτίζει […]
Παράξενο που είναι… Τόσο πολύ παράξενο… Να σε αφήνω πίσω, ενώ δε θέλω. Να σε ξεχνάω, ενώ είσαι όλη μέρα κάτοικος του νου μου – σ’ ένα μικρό αυθαίρετο δυάρι (Δεν είχα χρήματα να χτίσω κάτι μεγαλύτερο, δεν είχα ανάκαρα, είχα λίγα όνειρα παραπάνω, μα μόνη μου πώς να χτίσω παλάτι;). Παράξενο… Θεέ μου πόσο […]
Δε λέει να χειμωνιάσει. Όλο θα φύγω λέω κι όλο εδώ είμαι. Μετρώ αντίστροφα τις μέρες κι αντί να’ ρθει χειμώνας… εκείνος φεύγει, ξεμακραίνει όλο και πιο πολύ. Μπαίνει αχνά ένα φως από τις χαραμάδες κι από την άτιμη κουρτίνα που δεν κάθεται στη θέση της ποτέ. Μου έλειψες. Πολύ. Αυτή η αχτίδα φωτός εσένα […]
Λένε πως τα βράδια παίρνεις τις πιο μεγάλες- δύσκολες αποφάσεις. Λοιπόν σε εμένα συνέβη ένα όμορφο πρωινό. Και όταν λέω “όμορφο” εννοώ ένα ηλιόλουστο πρωινό. Από αυτά που ο ήλιος μπαίνει από το παράθυρο, γιατί έχεις ξεχάσει να κλείσεις τα πατζούρια το βράδυ, έχεις ξεχάσει να τραβήξεις τις κουρτίνες και αυτή η πρώτη ηλιαχτίδα που […]
Συγγνώμη… Στην αρχή αγνόησα τις ενδείξεις. Μου ήταν αδύνατο να πιστέψω πως συνέβαινε σε μένα. Γι αυτό και συνέχισα να εκμεταλλεύομαι τις ωραίες στιγμές που μου πρόσφερες. Περνούσα όμορφα και αυτό μου έφτανε. Ήσουν ο ήλιος στις βροχερές μου μέρες, το φως στη σκοτεινή πλευρά μου. Και κάθε φορά που ένιωθα τον εαυτό μου να πέφτει […]
Να μην ξανάρθεις. Γιατί θα περιμένω. Γι’ αυτό να μην ξανάρθεις. Για να μην ξανανοίξω μια πόρτα για σένα, ένα παράθυρο, μια χαραμάδα. Να μην ξανάρθεις ποτέ. Να φύγω, να πω αντίο σε όλα όσα άγγιξες, σε όλα όσα ακούμπησε το βλέμμα σου. Να μην κοιτάξω πίσω. Να μην αφήσω την υπόσχεση πως κάποτε θα […]
Πες στ’ αστέρια να σβήσουν. Πες τους να πάψουν να πέφτουν, να μην κάνω άλλες ευχές. Να σταματήσω να προσεύχομαι. Δε θέλω άλλο φως. Δε θέλω να θυμίζουν λυχνάρια που φέγγουν αχνά. Πες στ’ αστέρια να σβήσουν. Πες τους πως είμαι τρελή κι ονειροπαρμένη. Δε θέλω άλλον έρωτα. Εσύ να τους το πεις. Εσύ που […]
Με πνίγει τις νύχτες ο καπνός του τσιγάρου και το πρωί δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω μακριά σου. Ξημερώνομαι σε παραλίες έρημες, να μη μ’ακούσει κανείς να ουρλιάζω, παρά μόνο η θάλασσα. Εκείνη ξέρει. Θα το χρεώσω σήμερα κι αυτό στο κακό μου κάρμα. Το κουβαλάω κι αυτό μαζί μου, μαζί με το μυαλό μου και […]
Θαλασσάκι μου… Γιατί με έφερες εδώ, θαλασσάκι μου; Δε μου μιλάς σήμερα, μονάχα αναρριγείς στο χάδι του ανέμου. Κι εγώ παραπονιάρικα σε κοιτάζω, θαλασσάκι μου, και σε ρωτώ. Σκαρφαλωμένη στα ψηλά, με ένα ποτήρι από χτες, εδώ να ξημερώνομαι. Καλημέρα, θαλασσάκι μου. Γεμάτο διαμάντια είσαι και σήμερα, σαν να ανθίζεις στην αγκαλιά του ήλιου. Δε […]