Πρώτη πράξη Πονάει το κεφάλι μου τελευταία. Πολύ. Φώναζε η μάνα μου. “Να πας να κάνεις εξετάσεις. Να βγάλεις ακτινογραφία.” Ξέρεις πως κάνουν οι μανάδες. Οι Ελληνίδες λίγο παραπάνω. Ούτε τα παυσίπονα δεν το σταματούν πια. Έκοψα το ποτό και το τσιγάρο. Όλα με ενοχλούν. Κι έχω ένα βάρος στο στήθος. Πονάει η πλάτη μου. […]

Ήμασταν πάντοτε αταίριαστοι. Και μεταξύ μας και ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους παράταιροι. Μου λείπεις. Δε θα ήθελα να το παραδεχτώ. Αλλά ναι. Αλήθεια είναι – κι είπαμε – είμαστε πάντα ειλικρινείς… Και πριν να σε γνωρίσω μου έλειπες. Σε περίμενα. Τώρα απλά άλλαξαν τόπο και χρόνο όλα. Μήτε τις χαρές μου δεν μπορώ να γευτώ […]

Φύγε! Γιατί δε φεύγεις; Φύγε! Ορίστε. Σε παρακαλώ. Σε ικετεύω. Τι άλλο θέλεις; Πόσο πιο χαμηλά να πέσω; Τι άλλο να κάνω; Πόσο να φωνάξω; Πόσο να ουρλιάξω; Δε σε θέλω πια. Να φύγεις! Φύγε απ’ τη ζωή μου. Δε θέλω να σε ξέρω. Αν ζεις, αν πεθαίνεις, αν αναπνέεις, αν πονάς, αν σε ποτίζει […]

Παράξενο που είναι… Τόσο πολύ παράξενο… Να σε αφήνω πίσω, ενώ δε θέλω. Να σε ξεχνάω, ενώ είσαι όλη μέρα κάτοικος του νου μου – σ’ ένα μικρό αυθαίρετο δυάρι (Δεν είχα χρήματα να χτίσω κάτι μεγαλύτερο, δεν είχα ανάκαρα, είχα λίγα όνειρα παραπάνω, μα μόνη μου πώς να χτίσω παλάτι;). Παράξενο… Θεέ μου πόσο […]

Δε λέει να χειμωνιάσει. Όλο θα φύγω λέω κι όλο εδώ είμαι. Μετρώ αντίστροφα τις μέρες κι αντί να’ ρθει χειμώνας… εκείνος φεύγει, ξεμακραίνει όλο και πιο πολύ. Μπαίνει αχνά ένα φως από τις χαραμάδες κι από την άτιμη κουρτίνα που δεν κάθεται στη θέση της ποτέ. Μου έλειψες. Πολύ. Αυτή η αχτίδα φωτός εσένα […]

Να μην ξανάρθεις. Γιατί θα περιμένω. Γι’ αυτό να μην ξανάρθεις. Για να μην ξανανοίξω μια πόρτα για σένα, ένα παράθυρο, μια χαραμάδα. Να μην ξανάρθεις ποτέ. Να φύγω, να πω αντίο σε όλα όσα άγγιξες, σε όλα όσα ακούμπησε το βλέμμα σου. Να μην κοιτάξω πίσω. Να μην αφήσω την υπόσχεση πως κάποτε θα […]

Πες στ’ αστέρια να σβήσουν. Πες τους να πάψουν να πέφτουν, να μην κάνω άλλες ευχές. Να σταματήσω να προσεύχομαι. Δε θέλω άλλο φως. Δε θέλω να θυμίζουν λυχνάρια που φέγγουν αχνά. Πες στ’ αστέρια να σβήσουν. Πες τους πως είμαι τρελή κι ονειροπαρμένη. Δε θέλω άλλον έρωτα. Εσύ να τους το πεις. Εσύ που […]

Με πνίγει τις νύχτες ο καπνός του τσιγάρου και το πρωί δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω μακριά σου. Ξημερώνομαι σε παραλίες έρημες, να μη μ’ακούσει κανείς να ουρλιάζω, παρά μόνο η θάλασσα. Εκείνη ξέρει. Θα το χρεώσω σήμερα κι αυτό στο κακό μου κάρμα. Το κουβαλάω κι αυτό μαζί μου, μαζί με το μυαλό μου και […]

Θαλασσάκι μου… Γιατί με έφερες εδώ, θαλασσάκι μου; Δε μου μιλάς σήμερα, μονάχα αναρριγείς στο χάδι του ανέμου. Κι εγώ παραπονιάρικα σε κοιτάζω, θαλασσάκι μου, και σε ρωτώ. Σκαρφαλωμένη στα ψηλά, με ένα ποτήρι από χτες, εδώ να ξημερώνομαι. Καλημέρα, θαλασσάκι μου. Γεμάτο διαμάντια είσαι και σήμερα, σαν να ανθίζεις στην αγκαλιά του ήλιου. Δε […]

Έμαθα να λέω ψέματα. Δεν ξέρω αν το έκανα με επιτυχία, αλλά δε μου άρεσε. Τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει, ήταν πάντα τα δικά σου. Γι’  αυτά τα μάτια γύρισα. Απλά δε θέλω να το παραδέχομαι γιατί είναι παιδιάστικο, χαζό και χωρίς νόημα (όπως τα περισσότερα πράγματα που κάνω και λέω – έτσι […]

Λοιπόν, το φιλοσόφησα, μικρή μου αγάπη. Μικρή – ευτυχώς – γιατί δεν πρόλαβες να τρανέψεις. Μου αρέσει αυτή η λέξη. Μου θυμίζει τη γιαγιά μου. Γενικά αγαπώ και κάθετι παλιό. Εκτός από σένα. Γιατί κι εσύ τώρα πάλιωσες, γίνεσαι σιγά σιγά ανάμνηση. Μα αντί να ομορφαίνεις όσο πας ασχημαίνεις. Και παύω σιγά σιγά να σ’αγαπώ. […]