Φεγγάρια καινούρια, λες, θα μας ανοίξουν ορίζοντες καινούριους. Στα νέα ξεκινήματα εναποθέτεις τις ελπίδες σου. Ποτέ. Είχα μάθει να μη λέω “ποτέ” μαζί σου. Είχα μάθει. Έτσι είπα. Μα δεν έμαθα τίποτα. Ανεπίδεκτη. Κι εσύ κακός δάσκαλος. Ποτέ. Γεμίζουν τα φεγγάρια και το βλέπεις, δε θα ξανασυναντηθούμε. Δε θα ξανασυστηθούμε. Όλα στη ζωή κάνουν τον […]

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κορίτσι που έγραφε. Την πρώτη φορά – γιατί όλα κάπως ξεκινάνε – είχε χαθεί απο τη ζωή της ένας άνθρωπος που είχε χρόνια να τον δει, έμοιαζε να είναι αιώνες. Μήτε αδερφός ήταν, μήτε έρωτας, μονάχα ένας φίλος παιδικός που είχανε μοιραστεί παιχνίδια και αταξίες. Σαν χαθούν οι […]

Τώρα πάει. Ό,τι ήταν να γίνει, έγινε. Πάει, σου λέω. Μη μετανιώνεις. Νιώσε λιγάκι ελεύθερη. Έτσι είναι όταν βγάζεις από τη ζωή σου κάτι που σε τραβάει πίσω. Μη διανοηθείς να αλλάξεις γνώμη, μη διανοηθείς να στενοχωρηθείς, μη διανοηθείς να σκεφτείς, πώς θα νιώσει. Όχι. Το πάτησες το κουμπί, Κιμ. Μην αναμένεις εκκρήξεις και καταστροφές. […]

Φυσάει πολύ κι απόψε. Σα να φθινοπώριασε ξαφνικά στο νησί. Να βρέξει θέλω. Να χειμωνιάσει ξαφνικά, να πάμε σπίτι. Εκεί που βρίσκεις καταφύγιο στα δύσκολα. Εκεί που δε χρειάζεται να κρύβεσαι. Εκεί που σε μάθανε να τα καταφέρνεις μόνη. Εκεί, που γύρω σου υπάρχει μια αγάπη, που σ’ αφήνει ελεύθερη και σε σπρώχνει να υπερβείς […]

Ζω τη ζωή μου. Γράφω για τη ζωή μου. Μα σου ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα. Όχι μόνο σε σένα, τώρα που το καλοσκέφτομαι, ούτε καν μονάχα στους άντρες που πέρασαν από εδώ κάποια στιγμή στο παρελθόν. Ανήκουν σε όλους εκείνους που με χτίσανε. Κι ήταν πολλοί, αν καθίσω να το αναλογιστώ λίγο παραπάνω. Λίγο οι […]

Ήταν κάποτε μια λέξη, καθισμένη στη γωνιά της και περίμενε. Έβλεπε κάθε μέρα όλες τις άλλες λέξεις να γράφουν ιστορία. Όχι μόνο μία ιστορία… πολλές, άλλες δεμένες άρρηκτα μεταξύ τους, άλλες διαδραματίζονταν απλά παράλληλα. Ήτανε – που λες – εκείνη η λέξη μόνη της και οι άλλες δεν της κάνανε συντροφιά. Ρωτούσε τον Αφηγητή θλιμμένη […]

Scripta manent, verba volant. Δε θα σου ξαναγράψω. Νόμιζα πως τα πήγαινα καλά με τα γραπτά. Στα προφορικά ανέκαθεν ήμουν μια αποτυχία. Ήταν για μένα σαν τα μαθηματικά. Τελικά, φαίνεται πως και στα γραπτά με διακρίνει μια ανικανότητα να αποτυπώσω αυτό που νιώθω, αυτό που θέλω να πω, να μοιραστώ. Δεν έχει νόημα, άλλα να […]

Πέρασα πολλά στη ζωή μου. Πέρασες κι εσύ. Κι υστέρα – να το βαφτίσω μοίρα ή πεπρωμένο – κάτι έσπρωξε τις ζωές μας που κυλούσαν, παράλληλα σχεδόν, να συναντηθούν σα δυο ευθείες γραμμές που τέμνονται άξαφνα. Την πρώτη φορά που αντίκρυσα τα μάτια σου, σε συγχώρησα για όλα τα λάθη που έμελλε να κάνεις. Νομίζεις […]

Σε ένα φεγγάρι αυγουστιάτικο απόθεσα τις ελπίδες μου και το ρομάντζο μου, το πάθος μου και το παραμύθι μας. Σε ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι έδωσα προθεσμία. Κι αν δε φανείς κι ετούτη τη βραδιά, να μ’ αγκαλιάσεις, να με φιλήσεις σαν να’ τανε η πρώτη φορά και συνάμα η τελευταία, τότε σ’ αφήνω να ξεχάσεις πως […]

Πώς σκοτεινιάζει ο τόπος σαν σκοτεινιάζουν τα μάτια σου; Πόσο ξεχνάω τους ανθρώπους κι εσένα δεν μπορώ από το μυαλό μου να σε βγάλω; Μισώ το τηλέφωνο, απεχθάνομαι τα μηνύματα. Η μοναξιά μου, συντροφιά καλή, παλεύει να με ησυχάσει, που σαν ηφαίστειο βρυχώμαι. Εσύ εκεί. Δε φεύγεις ποτέ. Καθισμένος στη γωνία του κρεβατιού μου με […]

Νυκτόβια, υπέροχα πλάσματα. Κυνικά κι ερωτευμένα. Ρομαντικά και πληγωμένα. Κάποτε ήμερα, τώρα πια θηρία άγρια, έτοιμα να κατασπαράξουν. Νευρικά, με τα χέρια τους να τρέμουν καθώς τα κινούν μιλώντας. Φοβισμένα και γενναία. Έχουν βρει στο σκοτάδι της νύχτας, το δικό τους φως. Μαζί με κάτι έναστρους ουρανούς και κάτι φεγγάρια οπλισμένα με συναίσθημα. Νυκτόβια, μεθυσμένα […]