Ήταν ένα όμορφος Σεπτέμβρης που πέταξα κυριολεκτικά για να σε βρω. Να βρω μία, μέχρι τότε άγνωστη, που κατάφερε να με αγγίξει σε μία απόσταση χιλίων χιλιομέτρων. Είχαμε κοινά, άλλα που μας πονούσαν και άλλα που απλά μας έδεναν. Είχες βγει από μία δέσμευση και δεν αναζητούσες μία άλλη, είχα άλλα σχέδια τότε. Αναπροσάρμοσα το χάρτη μου γεννώντας όνειρα για ένα κοινό μέλλον.

Στο τότε κοντινό παρόν, έφτιαχνα εμένα, για έμενα…

Αλλά και γιατί ήσουν ένα δέκα τοις εκατό μου που με ωθούσε να με φτιάξω. Ένα 10% στην εκατόμβη των προβλημάτων που ήρθες με περισσή σκληρότητα και χειρισμό για να απαλύνεις. Κι είχες ένα μοναδικό τρόπο που όσο και αν με πλήγωνε εκείνη τη στιγμή, είχε έναν απώτερο σκοπό, τη βελτίωση μου.

Ίσως τώρα που το ξαναδιαβάζω να ήταν σαδιστικό από τη πλευρά σου και μαζοχιστικό από τη δικιά μου. Ποιος ξέρει;

Δεν ήταν η δουλειά σου αυτή, ούτε αποτελούσες το θεραπευτικό μου σχήμα. Σου θυμώνω λίγο γι αυτό, αλλά όχι πολύ. Περισσότερο σου θυμώνω γιατί ήθελες και άλλη αλλαγή, αλλά φοβήθηκες τις τύψεις. Μα ήταν η ίδια στιγμή που κάθε αλλαγή μου, αποτελούσε αποκλειστικά απόφαση δική μου. Ίσως ξέχασες προσωρινά, ότι ο πόνος συνοδεύει επίσης τις ανθρώπινες σχέσεις. Καλούμαστε να τον αντιμετωπίσουμε, μαζί, όπως λέγαμε κάποτε τόσο γλυκά δίνοντας σιωπηλές υποσχέσεις.

Άλλαξα, το είδες, όχι για σένα, μα για μένα. Ήθελες κι άλλο, μα ήθελα το χρόνο μου. Ακριβώς όσο ήθελες και εσύ το δικό σου, για τη μία και μοναδική μα παρόλα αυτά θεμελιώδη αλλαγή σου. Μια αλλαγή για την οποία επέμενα για μήνες και σε στοίχειωνε χρόνια. Δεν σε κάλυπτα και αποχώρησες. Αυτός ο αποχωρισμός πονάει περισσότερο, γιατί ήταν πιο βαθύς για εμένα. Για σένα δεν έχω ιδέα πλέον.

Μπροστά από τις σκόνες ενός κοντινού παρελθόντος, κοιτώ τα λίγα σου αντικείμενα που μείνανε πίσω.

Πιστεύω, πως δεν θέλω να ζω με τις ίδιες σκέψεις που με παγίδευσαν σε ένα μακρινό παρελθόν. Θέλω να φτιάξω ένα μέλλον πιο ανθεκτικό στον ανθρώπινο πόνο. Ήταν αυτό το στοιχείο της προσωπικότητας σου, που πολλές φορές λάτρευα. Θα μου επιτρέψω να πέσω, μα δεν θα φλερτάρω ολημερίς με την ιδέα. Αν επέλθει η πτώση, η ανάγκη για την αναχαίτιση αυτή, ως άλλος ιός, είναι άμεση και απαραίτητη.

Μου είπες, ότι δεν έμαθα από όρια. Τα μαθαίνω ακόμη. Μάλλον θα είμαι μόνος όταν αποφασίσω να αλλάξω όσα λέγαμε κι εσύ στα χέρια κάποιου άλλου. ‘Εχοντας ίσως αλλάξει το ένα μοναδικό πράγμα που σου ζήτησα. Θα χαρώ αν το κάνεις αυτό, κι αντιληφθείς τους φόβους που έβλεπα. Δεν τους παραδεχόσουν, γιατί ήσουν παραδοσιακά ξεροκέφαλη. Με μία γλυκιά ξεροκεφαλιά άνευ ορίων.

Ίσως κι εγώ στα χέρια κάποιας άλλης… Ποιος ξέρει; Η επικοινωνία μας θα μου λείψει, αλλά το να εκφράζεις την αγάπη σου θα μου λείψει περισσότερο. Είπες για αστείο, πως μάλλον ολοκληρώθηκε ο σκοπός σου. Αστειευόμενη είπες, πως το να βρίσκεις ετοιμόρροπα κτίρια και να τα ανακαινίζεις με την συναισθηματική ανάταση, την ενσυναίσθηση, τη λογική και τη δέουσα σκληρότητα όταν το άτομο δυναμώσει, ήταν ο σκοπός σου. Σύμφωνοι. Δυναμώνω. Έχω μία πορεία ακόμη, με κάποια κόμπλεξ μου και ίσως και εσύ με δικά σου. Τα συναισθήματα τα ξανακλείδωσες σύντομα σε εκείνο το συρτάρι του νου σου και ελπίζω να σου έμαθα κάτι γι’ αυτά.

Μιλάω για αυτά που μισείς, γράφω συχνά γι’ αυτά που άκουγες και μου λείπει όταν άρπαζες την κιθάρα και μου τραγουδούσες.

Έβαλα σε καραντίνα τον εαυτό μου. Νόμιζες πως ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο, αλλά δεν ήταν. Ξεκίνησα να γράφω τα κείμενα που είχα τόσο καιρό να γράψω, γιατί κάπου έπρεπε να μιλήσω. Δεν σε γέμιζα σε ορισμένους τομείς, το ξέρω και δεν είναι θέμα ανασφάλειας. Είμαι μακριά από το τέλειο… στο είπα άλλωστε πολλές φορές.

Έψαξα για εβδομάδες, μηδαμινές ελπίδες για να κρεμαστώ. Ακόμη πιστεύω πως ήταν κάπου εκεί, ήμουν πολύ κοντά ίσως σε μία. Δεν είμαι σε θέση ακόμη να αξιολογήσω με λογικές παραμέτρους. Βιώνω βλέπεις τα συμπτώματα του ιού, ευελπιστώντας να μην ξυπνήσω κι αυτή τη φορά με μετατραυματικό σοκ.

Λέω να μην το αφήσω να με πνίξει αυτή τη φορά. Θέλω οι δρόμοι μας να ξανασυναντηθούνε σα δύο άμαξες σε κοινό δρόμο, που λέει και ο Μπουκάι.

Έχω δουλειά ακόμη. Θα είμαι εδώ. Κοιτάω σιωπηλά και αγαπώ βαθύτερα.