Μου λείπει που ήμουνα μικρός…
…τότε που έβγαινα στην γειτονιά έξω απ’ το σπίτι μου και έπαιζα με τα παιδιά. Παίζαμε μηλάκια και μια φίλη που έμενε κοντά, ήταν η καλύτερη από όλους. Εγώ ήμουν άχρηστος τελείως. Δεν υπήρχε περίπτωση να πετάξω την μπάλα στον αέρα και να μην την πιάσει αυτός που δεν έπρεπε να την πιάσει. Αλλά ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι. Μόνο η συμμετοχή μου στην μαγική ατμόσφαιρα άφηνε το μυαλό μου απόλυτα συγκεντρωμένο στο παιχνίδι. Όταν βράδιαζε, παίζαμε κρυφτό. Απίστευτο παιχνίδι, βγαλμένο από ένα άλλο σύμπαν, μαγικό. Έλεγες ένα «φτου, ξελευθερία» και καθάριζες. Όλα σου τα προβλήματα έτρεχαν να κρυφτούν κι εσύ κρατούσες ψηλά το λάβαρο της επιτυχίας.
Μου λείπει που ήμουνα μικρός, γιατί δεν έπρεπε να σκεφτώ τι θα κάνω με την ζωή μου. Δεν με προβλημάτιζε αν βαδίζω σωστά και αν καταφέρνω αυτά που θέλω. Άλλοι νοιάζονταν για το αν τρώω και αν κοιμάμαι. Το μυαλό μου έφτανε μέχρι την γειτονιά και τα παιχνίδια. Δεν με ένοιαζε να παίρνω τις σωστές αποφάσεις, να μαθαίνω απ’ τα λάθη μου και να στεναχωριέμαι όταν τρώω τα μούτρα μου. Έλεγα ξεκάθαρα αυτό που ήθελα χωρίς να με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Χωρίς να προσβάλλω κάποιον, γιατί πολύ απλά ήμουν μικρός. Που δεν διάβαζα πίσω απ’ τις λέξεις και που δεν ήθελα να ξέρω τι σκέφτονταν οι άλλοι γι’ αυτούς και για μένα, δεν με ένοιαζε… Δεν σκεφτόμουν πονηρά και το μυαλό μου δεν έπαιρνε ανάποδες στροφές. Πετούσε ελεύθερο κι όταν έλεγα ότι είμαι χαρούμενος, ήμουν πραγματικά.
Μου λείπει που ήμουνα μικρός, κι η μαμά μου, μου διάβαζε παραμύθι για να κοιμηθώ. Κάθε βράδυ. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι μεγαλώνοντας θα άκουγα διάφορα παραμύθια από διάφορους ανθρώπους, χωρίς φαντασία και κακογραμμένα. Προτιμώ αυτά που άκουγα όταν ήμουν παιδί, που ήταν χρήσιμα μόνο για να με πάρει ο ύπνος το βράδυ.
Και κάπως μεγαλώνοντας, η φράση «φτου, ξελευθερία» ως λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα σου προκαλεί ένα μικρό μειδίαμα και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το μυαλό σου τρέχει σε κάτι άλλο, ίσως πιο σοβαρό, όπως αρμόζει.
