Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτή η κακιά συνήθεια. Ίσως αν μου κάνουν μεταμόσχευση μυαλού και ξεχάσουν να μου βάλουν το καινούργιο. Ίσως τότε σταματήσουν να υπάρχουν σκέψεις, δεύτερες, τρίτες, δέκατες πέμπτες. Ίσως τότε αρχίσω να κοιμάμαι πιο ήσυχος τα βράδια χωρίς να νιώθω το μυαλό μου μουδιασμένο. Σκέψεις συνεχώς στο μπακ γκράουντ που δεν σε αφήνουν οι γαμημένες να φερθείς φυσιολογικά. Λες και κάτι ξέρουν που δεν το ξέρεις εσύ και έρχονται τις πιο ακατάλληλες στιγμές…
Πρέπει να μαζευτούμε οι απανταχού σκεπτόμενοι και να κάνουμε κάποιο είδος γκρουπ θέραπι, αφού πρώτα αποφασίσουμε τι σκατά είναι αυτό που σκεφτόμαστε συνεχώς. Χαμένοι έρωτες; Έεεελαααα… που θα πήγαινε πρώτα το μυαλό! Αφού είναι χαμένοι, γιατί τους σκεφτόμαστε; Χάθηκαν, άρα δεν υπάρχουν πια, άρα… ξεκόλλα. Άστους να πάνε στο διάολο και διέγραψε απ’ τον φορτωμένο σκληρό του εγκεφάλου σου όλα τα άχρηστα αρχεία. Έζησες τρελό έρωτα που πλέον δεν υπάρχει και σε βασανίζει ακόμα; Άλλαξε σκέψη, απλώς μην το σκέφτεσαι. Είναι μια φράση που λέω πολύ συχνά στον εαυτό μου και το χειρότερο από όλα είναι ότι προσπαθώ να την κάνω πράξη. Ιδανικό ακούγεται. Δυστυχώς όμως, το συναίσθημα που προκύπτει στα μονοπάτια του μυαλού, τις περισσότερες φορές δεν συμβαδίζει με τέτοιου είδους παράλογη λογική. Από την άλλη μεριά… θέλεις να ζήσεις έναν έρωτα αλλά δεν θέλει αυτός να σε ζήσει; Ακόμα καλύτερα! Με την έννοια του «τι είχαμε, τι χάσαμε…»! Ξανά – άλλαξε σκέψη και σκέψου έναν άλλον έρωτα, προσπάθησε να βρεις έναν καινούργιο. Τόσοι υπάρχουν! Θα πας και θα κολλήσεις σ’ αυτόν που δεν μπορεί να διανοηθεί την ανυπέρβλητη προσωπικότητά σου και την ακαταμάχητη γοητεία σου; Κακά τα ψέματα, οι πιο σάπιες σκέψεις έρχονται μετά από έναν χωρισμό (αν έχει γίνει η στραβή και χωρίσεις πριν βρεις τον επόμενο). Και εκεί, η μόνο ΣΚΕΨΗ που μπορεί πραγματικά να σε βγάλει από τον φαύλο κύκλο των εκατομμυρίων σκέψεων σου, είναι μία. «Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε»!
Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ανταλλάσει σκέψεις με τον εαυτό του σχετικά με την ζωή που ο ένας απ’ τους δύο επέλεξε να ζήσει. Βέβαια λίγο άστοχο το παράδειγμα, γιατί εκεί έχω νικήσει αυτή την σκέψη από χιλιόμετρα. Πιστεύω ότι το ‘χω πιάσει το νόημα, οπότε καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να βρεις το νόημα (της ζωής λέμε), να τα βρεις με τον εαυτό σου και να προχωρήσεις μπροστά. Επεξεργάσου το στον λαβύρινθο του μυαλού σου. Αν μετά το κάνεις και πράξη, πας για νόμπελ. Η σκέψη της συνειδητοποίησης είναι μεγάλο πράγμα. Να προχωράς συνειδητά στην ζωή. Να ξέρεις που πατάς, που βρίσκεσαι και που πηγαίνεις. Να έχεις στόχους, όνειρα και να δίνεις τα πάντα για να πας ένα βήμα παραπέρα, να εξελιχθείς σαν άνθρωπος. Αν διανοηθείς και το γεγονός ότι η ζωή είναι «τώρα», δεν έχει πριν ούτε μετά κι ότι ακόμα και το κάθε δευτερόλεπτο είναι σημαντικό, εκεί έχεις φύγει σε άλλο επίπεδο. Δεν είσαι πια απλώς ένα ούφο που σκέφτεται. Ανέβηκες επίπεδο και αν συνεχίσεις, μια μέρα θα μπορείς να ονομάζεις με ευκολία τον εαυτό σου «άνθρωπο» (λέμε τώρα).
Άλλο πράγμα που με επηρεάζει είναι που δεν λέω αυτά που πρέπει, την κατάλληλη στιγμή. Πάνω στον τσακωμό, για παράδειγμα, σιγά μην ξεκινήσεις την ποίηση. Τα καλύτερα, τα πιο αποστομωτικά, οι πιο τσιτάτες ατάκες έρχονται μετά, που κάθεσαι και σκέφτεσαι τον τσακωμό που προηγήθηκε (χωρίς ιδιαίτερο λόγο και αιτία). Και είναι εντελώς άχρηστες όλες αυτές οι σκέψεις… πάει, πέρασε ο τσακωμός, πάμε για τον επόμενο. Το καλύτερο γαμήσι του σύμπαν, είναι όταν προετοιμάζεις από πριν αυτά που θέλεις να πεις εφόσον ξέρεις ότι πρόκειτε να τσακωθείς και η συζήτηση έρχεται τούμπα. Οπότε, λες άρες μάρες κουκουνάρες, άλλα των αλλονών, και κάνεις τριάντα πέντε κωλο – τούμπες για να συνέλθεις απ’ τον χαμένο χρόνο σκέψης…που έχασες.
Δεν ξέρω αν είναι καλό που έχουμε μυαλό. Ειδικά αν σκεφτώ πόσο απειρο – ελάχιστοι άνθρωποι το διαθέτουν (επί της ουσίας εννοώ… γιατί σαν όργανο, βαραίνει ολονών τα κεφάλια τζάμπα και βερεσέ). Υπάρχουν στιγμές που λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να σκέφτομαι τα απολύτως απαραίτητα. Αυτά που με βοηθούν να ζω, να εξελίσσομαι και μπλα μπλα μπλα. Μετά καλό είναι να κατεβάζω διακόπτες και απλά να ζω. Άλλες φορές πάλι, κάθομαι και σκέφτομαι σαν τον μαλάκα, τα πάντα. Κυριολεκτικά. Ακόμα κι όταν θέλω απλά να μην σκεφτώ τίποτα και να χαλαρώσω, σκέφτομαι «τώρα θα χαλαρώσω». Άρα πάλι σκέφτομαι, άρα μια τρύπα στο νερό. Καλή είναι η σκέψη, η πρώτη, η ουσιαστική, με μέτρο και όσο χρειάζεται. Τα υπόλοιπα είναι αμπελο – μαλακιο – φιλοσοφίες, να ‘χαμε να λέγαμε. Για εσάς που δεν το έχετε ξανακάνει, μην το προσπαθήσετε μόνοι σας στο σπίτι, ποτέ δεν ξέρεις. Δεν είναι εύκολο πράγμα η σκέψη και δεν είναι για όλους. Όπως έχει αποδειχτεί ανά τους αιώνες…
