Υπάρχουν τρεις γνωστές χρονικές καταστάσεις, το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον.
Για να χτίσεις μία καλή ψυχολογία, καλό θα είναι να έχεις ένα παρελθόν που σε δίδαξε, ένα παρόν χωρίς αδράνεια και ένα μέλλον με σχέδια, που θα σε πληρούν επαρκώς, αγγίζοντας παράλληλα τους στόχους σου. Τι γίνεται όμως όταν τα πράγματα μπερδεύονται; Οι στόχοι που αναζητούσες μαζί με άλλους, είναι εκτός πορείας και κανένα νέο σχέδιο δεν δείχνει να σε πληρεί. Το παρόν σου, γίνεται ένα βίντεο του παρελθόντος, που επιμένεις να αναπαράγεις συνεχώς και αδιαλείπτως και το μέλλον χωρίζεται σε μία τόσο μακροπρόθεσμη, όσο και βραχυπρόθεσμη θολούρα. Αυτό το βίντεο περιέχει ένα πολύτιμο λάφυρο, που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της οποιασδήποτε εμπειρίας δημιουργούμε, τις αναμνήσεις.
Από το καζάνι των αναμνήσεων, μπορείς να αποκτήσεις μία μοναδική ικανότητα, αυτή της επιλογής. Όσο πιο πολύ αναδεύεις το καζάνι, περιμένοντας εκείνο να επιλέξει ποια ανάμνηση θα σου δώσει, τόσο δυσκολότερα θα μάθεις από το παρελθόν σου. Απαιτείται συγκέντρωση, για να επιλέξεις εκείνες τις αναμνήσεις και να τις κρατήσεις μόνο για λίγο στο παρόν, ώστε να σε διδάξουν και έπειτα να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στο παρελθόν.
Οι αναμνήσεις μας υπάρχουν για να μας διδάσκουν και όχι για να γινόμαστε ένας παθητικός θεατής, που τις αναπαράγει συνεχώς για να αναπολεί, όσα έχασε ή όσα κέρδισε. Ο σκοπός είναι για να χτίσεις ένα καλύτερο παρόν, διατηρώντας δυνατό κίνητρο, στρώνοντας ένα λαμπρό μέλλον. Είναι ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, κάποιες φορές να παρασυρόμαστε από την νοσταλγία, αλλά καμία νοσταλγία δεν αξίζει, όταν μας βυθίζει σε ένα μη αναστρέψιμο παρελθόν, όσο και αν ζούμε με την ελπίδα για την κάποτε ύπαρξη μίας χρονομηχανής, που θα μας δίνει την ευκαιρία να διορθώσουμε τα λάθη μας.
Η δυστυχία δεν είναι μία στατική κατάσταση, αντίθετα είναι μία δυναμική κατάσταση που χρειάζεται κόπος και συγκεκριμένες ικανότητες για να επιτευχθεί. Πιο εύκολα βέβαια φτάνει κάποιος στη δυστυχία, παρά σε μία εν δυνάμει ευτυχία. Σχετικά με την – πάντα αξιοσέβαστη – έννοια του χρόνου (και με ένα μικρόπροσωπικό εθισμό ως προς αυτή), ένας τρόπος για να οδηγηθείς στη δυστυχία, είναι η καθημερινή ανάδευση του καζανιού των αναμνήσεων, με το συχνό αίσθημα όλων εκείνων των πραγμάτων που δεν πήγαν καλά.
Το παρόν δεν υπάρχει και το μέλλον αποτελεί ένα μόνιμο άγχος, χωρίς όμως να διαθέτει ένα ουσιώδες σχέδιο αντιμετώπισης. Η νοσταλγία είναι μία γλυκόπικρη λέξη, μπορεί να μας διδάξει αλλά μπορεί και να μας πονέσει, αν δεν την διαχειριστούμε σωστά. Με οργανωμένη βλέψη στο μέλλον, συνειδητότητα στο παρόν και τα διδάγματα από το παρελθόν, τότε και μόνο τότε, η νοσταλγία μπορεί να γίνει μία από τις πολλές πύλες προς την ευτυχία.
Αγάπησε τις αναμνήσεις σου όσο μπορείς και διδάξου από αυτές. Τα λάθη του παρελθόντος πρέπει να μένουν πίσω κι εμείς να εξελισσόμαστε. Πάρε τις ομορφότερες αναμνήσεις και στόλισε τες στα πιο ρομαντικά σημεία του νου, αλλά ως εκεί. Είναι ευκολότερο να γκρινιάζεις για ό,τι πήγε λάθος, παρά να αναγνωρίζεις ό,τι πήγε σωστά και εκεί βρίσκεται ένα από τα κλειδιά, μεταξύ των πολλών και διαφορετικών, που έχει ανάγκη ο καθένας για να χτίσει τη προσωπική του ευτυχία.
Τα γράφω για σένα, για να τα διαβάζω και εγώ.
Με το τέλος του Αυγούστου, αυτό το κείμενο θα αποτελεί παρελθόν και μία ακόμη ανάμνηση για να έχω διδάσκομαι.
