– Γεια.
Ενδιάμεσα έγραψα αρκετά κείμενα. Κείμενα που προσπαθούσαν να περάσουν με άμεσο τρόπο ένα μήνυμα. Αλλά σπανίως μου αρέσει αυτό, δηλαδή να το παίζω δάσκαλος στον κόσμο. Καθώς αυτό μπορεί να σήμαινε, πως έχω πάρει σωστές αποφάσεις σε ό, τι διδάσκω, πράγμα που δεν ισχύει. Μπορείς να βρεις πολλά κείμενα στο διαδίκτυο, σε ποικίλα sites, που έχουν κάτι να σε διδάξουν. Σε αυτό το κείμενο, δεν θα πάρεις τίποτα παραπάνω από την ερμηνεία της παραπάνω φωτογραφίας. Θα σου ζητήσω να ρίξεις μία ματιά στο πλήρες μέγεθος της φωτογραφίας εδώ, για να καταλάβεις απολύτως όσα λέω παρακάτω.
Τεχνική ανάλυση
Για αρχή, κοίτα την καλά. Μα θα μου πεις, πως δεν έχει και πολλά να κοιτάξεις. Όταν διάβαζα θεωρία της φωτογραφίας, κατάλαβα, πως τα μυστικά κρύβονται στις λεπτομέρειες. Βλέπεις μία σκάλα, το προφανές, ένα πολύ σκοτεινό υπόβαθρο και ίσως από τις πρώτες ερωτήσεις σου θα ήταν που οδηγεί η σκάλα. Είναι μια φωτογραφία, διόλου φωτεινή, με λευκά που γκριζάρουν περισσότερο, παρά που λειτουργούν ως μία ευγενή αντίθεση στο μαύρο. Έχει αυστηρές γραμμές και μία έντονη σκίαση στα ορατά σημεία ενώ το σημείο ενδιαφέροντος είναι περίπου το 1/5 της συνολικής εικόνας. Μα αρκετά με τα τεχνικά κομμάτια.
Μία σύντομη θερινή ιστορία
Η φωτογραφία αυτή έχει τραβηχτεί κάπου στη Χαλκιδική. Σε ένα μικρό θέρετρο όπου πέρασα από τα παιδικά μέχρι και τα πρώτα ενήλικα μου χρόνια, σε ένα μικρό ενοικιαζόμενο δωμάτιο που διαμέναμε κάθε καλοκαίρι. Ένα σημείο γεμάτο από το σκούρο και ανοιχτό μπλε της θάλασσας, ανοιχτό καφετί της αμμουδιάς, πολύχρωμα άνθη και αυξημένη φωτεινότητα να λούζει τα ελληνικά καλοκαίρια. Ποικίλες αναμνήσεις με μακρινούς συγγενείς, βόλτες με τους -κάποτε- φίλους, γνωστούς που κράτησαν για μία σεζόν, ηρεμία και ξεγνοιασιά. Δίνοντας μία διαφορετική εικόνα σε αυτήν την παράγραφο, η αντίθεση του συναισθήματος είναι φανερή.
Τα τελευταία χρόνια το σκηνικό μέσα μου παραέγινε σκοτεινό. Τη φωτογραφία αυτή, βλέποντας τη δύο χρόνια μετά, μπορώ να ερμηνεύσω μέσα της όλη τη ρουτίνα που έκρυβε η διαμονή μου εκεί. Μία καταπίεση για να περάσουν άλλοι καλά, όχι εγώ. Είτε έμενα στο σπίτι μου με 35 βαθμούς θερμοκρασία, μπροστά από την οθόνη, είτε έφευγα από αυτό, δεν μου έκανε καμία αίσθηση, τα τελευταία χρόνια. Ανεβαίνοντας καθημερινά μία σκάλα, με όλες τις σκιές που συνόδευαν το ψυχικό μου κόσμο. Οι φίλοι είχαν φύγει, οι γνωστοί είχαν φύγει και οι εικόνες που υπήρχαν τριγύρω, αποτελούσαν ένα σκηνικό επαναλαμβανόμενης μιζέριας με ένα αποχρωματισμένο φόντο.
Ερμηνεύοντας
Ώσπου ήρθε η χρονιά που δεν ξαναπήγα και μια επόμενη, που κατάφερα να ερμηνεύσω τη φωτογραφία. Πολλές φορές αναρωτήθηκα, γιατί μου αρέσει η εν λόγω φωτογραφία. Ήταν τα τεχνικά κομμάτια που κατάφερα να αποτυπώσω; Πλέον η απάντηση είναι σίγουρη, όχι, δεν ήταν αυτά, αλλά η ίδια μίζερη σκάλα που αγάπησα να ανεβαίνω, χωρίς να γνωρίζω, που θα με βγάλει το επόμενο επίπεδο. Το μόνο βέβαιο ήταν πως το επόμενο επίπεδο θα ήταν ομοίως αποχρωματισμένο και μουντό όσο και το προηγούμενο. Ναι, έτσι είναι η απαισιοδοξία. Έβγαλα τον πιο σκοτεινό μου εαυτό, σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν. Το κάθε επίπεδο έμοιαζε ανεστραμμένο, ένας οδηγός προς τα κάτω, στα άδυτα του νου. Το μαύρο τριγύρω είναι το συναίσθημα της αποκοπής, από ανθρώπους, δραστηριότητες και οποιαδήποτε διάθεση για ζωή. Οι αυστηρές γραμμές και οι σκιάσεις αποτελούν την σκληρή αυτοκριτική και ύπαρξη του απόλυτου. Οι αντιθέσεις του λευκού και του μαύρου προδίδουν τις εναλλαγές διάθεσης ενώ το αποχρωματισμένο λευκό, είναι απλά η ανυπαρξία της αισιοδοξίας ανεξάρτητα από το δίπολο. Δεν έχω κάποιο μήνυμα εδώ. Λυπάμαι… Ό, τι διάβασες τουλάχιστον, ήμουν εγώ μέχρι τώρα.
Περισσότερες φωτογραφίες μου μπορείτε να βρείτε εδώ.
