Μετά από ένα μεγάλο event, με πολύ κοινωνικοποίηση, γνωρίζοντας άξιους ανθρώπους (και μη), μαθαίνοντας, φορτώνοντας ιδέες και δημιουργώντας μεγαλεπήβολα σχέδια, παρατηρώ τις εικόνες έξω από το παράθυρο επιστρέφοντας στο σπίτι.
Λαμπιόνια, στολισμοί, κόσμος που αναζητά τα δώρα του από εργαζόμενους που δουλεύουν αυτή και την επόμενη Κυριακή. Μαγευτικές εικόνες για εκείνους και εκείνες που εντυπωσιάζονται και επηρεάζονται από το θετικό κλίμα των εορτών. Ευτυχισμένα πρόσωπα που μοιράζονται τις στιγμές τους, οικογένειες που συνδέονται σε κοινά τραπέζια και αγάπη στην ατμόσφαιρα.
– Αυτό ήταν, λέω. Είναι η κατάλληλη στιγμή να απομονωθώ από το κλίμα που με αρρωσταίνει λίγο παραπάνω.
Όπως είπε και ένας καθηγητής μου,
Άμα είσαι καταθλιπτικός, καλύψου από την ομήγυρη, καλύτερα θα περάσεις.
Η ουσία των εορτών είναι η ουσία που τους δίνουμε. Για μένα η ουσία των εορτών είναι το αν θα βρω τη κατάλληλη μοναχικότητα που θα με διασκεδάσει επαρκώς. Συνήθως η συντήρηση του κοινωνικού και κυρίως του οικογενειακού κύκλου δεν μου το επιτρέπει. Μεγάλη οικογένεια, μετρημένη στα δάχτυλα του ενός χεριού, εκείνοι και εκείνες που θέλω να έχω όντως δίπλα μου. Η ουσία των γιορτών για μένα είναι η ουσία μου, ελεύθερη
ερμηνεία προς στοχασμό του αναγνώστη.
Κοιτάω το προηγούμενο Δεκέμβρη, σιωπηλός, πριν ξεσπάσει ένας εφιαλτικός Γενάρης.
Δεν με εντυπωσιάζει τίποτα απ’ όσα ανέφερα στη πρώτη παράγραφο. Ξέρω τι θα πεις, μίζερος, στραβόξυλο, ακόμη και μισάνθρωπος. Μπορώ να σου βρω χίλιους λόγους για να σε αποθαρρύνω από τις φωτεινές (ή ακόμη και τις λίγο πιο ζοφερές) γιορτές, αλλά δεν θα το κάνω. Κουράστηκα να σπάω τη φούσκα των αισιόδοξων καθώς ολοένα και
περισσότερο εκτιμώ την ευτυχία που κρύβει η άγνοια. Το παρελθόν είναι πολλές μικρές παράγραφοι, που ολοένα και μικραίνουν όσο επιδρά με τη φθορά του ο χρόνος. Τα μοναδικά στοιχεία που τις συνθέτουν, γίνονται περιλήψεις, προτάσεις και εν τέλει συμπεράσματα. Εναλλακτικά, αφορμή για αυτομαστίγωμα. Αν δεν το είπες πριν, τώρα είναι καλή ευκαιρία.
Φέτος ο Δεκέμβρης με βρίσκει σε πολλές γιγάντιες μεταβολές. Συζητώντας με το εγώ μου, ξαναγνωρίζομαι με τον εαυτό μου, επαναδιαμορφώνω το χώρο μου και ευελπιστώ να οργανώσω το χρόνο και τη σκέψη μου. Και μετά είναι ο άλλος. Εκείνος που μου υποδεικνύει φωνάζοντας το παρελθόν μου. Τις απαγορευμένες σκέψεις, αναμνήσεις,
συνήθειες, τρόπο ζωής. Βάζω το βινύλιο του Ραχμάνινοφ, τα ακουστικά και την βελόνα στο πικάπ. Δεν μιλάει κανείς πλέον. Το ουίσκι αυτό είναι αφιερωμένο στη προσωρινή σιωπή της προσωπικής ενδοσκόπησης.
– Ας είμαι λίγο τυπικός, λέω από μέσα μου, αφού ολοκλήρωσα τη παρακάτω παράγραφο, ταλαντεύομαι στο κατά πόσο καλοπροαίρετος θα φανώ και τελικά την κρατάω. Οι ευχές μου είναι κενό. Λεύκη σελίδα, μολύβι, γόμα, στόχος και σχεδιάγραμμα. Τα όνειρα αγοράζονται.
Είτε τυλίγονται σε φανταχτερές συσκευασίες με κόκκινες κορδέλες είτε αποτελούν σχέδια, αγοράζονται με έναν πιο νοητό τρόπο από την αγορά της φαντασίας και της λογικής. Αν τα όνειρα σου περιέχουν ανθρώπους, θα πεις πως δεν αγοράζονται. Ίσως να έχεις δίκιο, ίσως και όχι, θέμα ηθικής, οπτικής και συνείδησης. Το μόνο βέβαιο είναι πως τα όνειρα σου για το νέο έτος, μόλις δυσκόλεψαν.
