Ξεκίνησα να γράφω χωρίς συγκεκριμένο στόχο αυτό το κείμενο. Έχει προηγηθεί ένα κείμενο – έρευνα πάνω σε μία διασταύρωση της φιλοσοφίας και του σχεδιασμού που ακόμη δεν ολοκληρώθηκε. Είναι προφανές πως με τον σχεδιασμό των χρονοδιαγραμμάτων στο γραπτό λόγο είμαι κάπως αδύναμος, αλλά ας είναι αναγνώστη/αναγνώστρια μου, θα δώσω λίγο χώρο στην αναβλητικότητα και το 2019.
Έχει μία βδομάδα που ανεβαίνω ένα τεράστιο σκαλοπάτι αξιολόγησης του προηγούμενου έτους, με μεταβλητές όπως τα γεγονότα, οι καταστάσεις και το δυσκολότερο όλων – κατ’εμέ – τα συναισθήματα. Μπορούσα πάντα να γράψω για όλα αυτά, συνήθως σε μορφές στίχων, ειδικά από το 2017 και πίσω αλλά το 2018 μου έδωσε ένα γερό ταρακούνημα του τι εστί συναίσθημα. Εκεί πάγωσε σχεδόν κάθε μορφή έκφρασης. Είναι σαν να βρισκόμουν για χρόνια σε ένα γυάλινο θόλο όπου έβλεπα, αναγνώριζα συναισθήματα αλλά δεν άγγιζα. Εδώ δεν χωράει έκθεση των λογικών μου δυνατοτήτων (αν τις αμφισβητείς, έλα να το συζητήσουμε, δεν είναι δύσκολο να με βρεις). Και λίγο – πολύ, με τις σκέψεις αυτές δημιούργησα και τις νοητικές μου (παρ)εκτροπές.
Ψηλαφίζοντας την ψυχολογία μου, είδα πως έκανα μία βουτιά από τον πιο ψηλό βατήρα σε μία πισίνα από οξύ. Όσο το δέρμα μου καιγόταν από το οξύ, όφειλα στον εαυτό μου ένα πράγμα, να κολυμπήσω. Μπορεί να ήταν σε ελεύθερο στυλ κολύμβησης, με κάποιο αργό και δύσκολο στυλ όπως το ύπτιο, με κάποιο γρήγορο και δύσκολο τεχνικά όπως η πεταλούδα ή με ένα γρήγορο και εύκολο τεχνικά, όπως το ελεύθερο (ή κρόουλ). Φυσικά η εκάστοτε μέθοδος έπαιξε το ρόλο της. Το πρόβλημα στην πισίνα ήταν πως τα μάτια σου είναι κλειστά και κανείς δεν σου λέει πως έφτασες στο τέλος, ούτε αν υπάρχει. Τι θέλω να πω με αυτή τη περιγραφική μεταφορά; Δύο πράγματα, επιλογές και αντιμετώπιση. Είσαι υπεύθυνος/η για το τέλος, την αρχή και την πορεία.
Το οξύ καθώς καταστρέφει κάθε ιστό, δίνει βήμα για κάτι νέο, το νέο δέρμα. Με την όξινη κάθαρση, οδήγησε στην αποκατάσταση και την αναδημιουργία. Όταν λέπτυνε απότομα ο θόλος των συναισθημάτων, βρέθηκα παραπατώντας στο βατήρα, κάνοντας την πιο άτσαλη και επώδυνη βουτιά, αυτή με την κοιλιά. Η πτώση, οδυνηρή και τα συμπτώματα της πτώσης φάνηκαν απευθείας.
Η πτώση, η πτώση, η γαμημένη πτώση
είναι πάντα στη γωνία και μπορεί να σε πολώσει.
Mια πτώση, μια πτώση, μια γαμημένη πτώση
μπορεί να σε ξυπνήσει, μα μπορεί να σε σκοτώσει.
Είχα γράψει κάποτε. Αρκετά με αυτό. Γιορτάζω κιόλας σήμερα, εξού και το παράδειγμα με το κολύμπι. Δεν ξέρω τι γιορτάζω, ίσως τη δεύτερη κολυμβητική μου εμπειρία. Την βάφτιση ή το όνομα; Δεν έχει σημασία. Το όνομα είναι μία ταμπέλα άλλωστε. Όπως και τα πολλά ονόματα που θα λάβεις στη ζωή σου. Ταμπέλες που αλλάζουν, χωρίς τροποποίηση της ληξιαρχικής πράξης. Φτιάξε το πλάνο, τη πορεία και τις επιλογές σου. Άσε τρίτους να κρεμάνε ταμπέλες, λες και θα αποκομίσουν κάτι από αυτό. Μία πράξη δεν σε ορίζει, αλλά πρόσεξε, μπορεί, αν δεν αλλάξεις. Το τέλος της πισίνας δεν είναι ο θάνατος. Είναι όλα όσα θέλεις να κάνεις πριν από αυτόν. Δεν έχω να κλείσω με κάποια συνταρακτική διδαχή γιατί σαν και σένα είμαι και εγώ. Έμαθα ως ένα βαθμό; Η μάθηση είναι πολύπλευρη στην ανθρώπινη ψυχολογία. Ελπίζω να έμαθα σε ένα βαθμό. Ελπίζω να μάθουμε καλύτερα φέτος.
