Η Δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μου, απειλεί το θρόνο του ερωτά μου.
Κάθε φορά που την κοιτάζω, βλέπω το κεφάλι μου να σκίζεται στα δύο. Ύστερα πάλι το στρέφω χαμηλά, στο επίπεδο των ηδονών.
Μερικές φορές, βυθισμένη στη μέθη των απολαύσεων, ξεχνώ τη συμφωνία που έχω κάνει με το διαβολικό φτερωτό αγγελάκι, ξεχνώ να κοιτάξω προς τα πάνω. Ξέρετε, αυτό το διαβολάκι λίγοι το γνωρίζουν, μιας και δεν έχουν γραφτεί πολλά βιβλία, ποιήματα και μουσικές γι αυτό. Και ίσως η αφάνεια του αυτή να είναι η δύναμη του.
Έχω ακούσει ιστορίες βασιλιάδων, που κάθισαν πριν από μένα σε τούτο εδώ τον θρόνο και πνίγηκαν από το ίδιο τους το αίμα. Ακόμα βλέπω κηλίδες αίματος στο μαρμάρινο πάτωμα, κηλίδες που αναμείχθηκαν με κόκκινο κρασί.
Οι μέρες μου ξεχειλίζουν από ομορφιά, πάθος, αγάπη και οίνο, ενώ οι εφιάλτες μου ξεχειλίζουν από πόνο, αίμα και θάνατο. Στον θρόνο αυτόν είμαι αλυσοδεμένη, καταδικασμένη να κοιτώ τα νήματα που αποδυναμώνονται. Το φρούριο μου είναι τεράστιο και οι αυλικοί κόλακες, που κάνουν “νοερές θυσίες” στους θεούς για το θάνατο μου, πολλοί. Γι’ αυτό, πολλές φορές διατάζω μερικούς έμπιστους φρουρούς μου, να σε βάλουν κρυφά μέσα, από την μυστική κερκόπορτα. Δε θέλω να δουν τη δύναμη που αντλώ από σένα. Όσο λιγότεροι γνωρίζουν την ευτυχία σου, τόσο πιο ασφαλής είναι.
Κάθε φορά που με πλησιάζεις, τρομάζεις από το επιβλητικό σπαθί που παραμονεύει πάνω από το κεφάλι μου και συχνά με ρωτάς “Μα πώς μπορείς να ζεις με το θάνατο πάνω από το κεφάλι σου;!”. Και σου απαντώ “Δεν είναι ο θάνατος, αγάπη μου, είναι η ζωή, που παίρνοντας τη μορφή φονικού όπλου, μου υπενθυμίζει διαρκώς, ότι πρέπει ασταμάτητα να προσπαθώ να σε κρατήσω μέσα μου, ότι ποτέ δε θα μου ανήκεις αποκλειστικά, ότι ο χρυσός θρόνος που τόσο απλόχερα μου δόθηκε, δονείται συνεχώς από τον φόβο και την αμφιβολία και αντικατοπτρίζεται στην αιχμηρή επιφάνεια της Δαμόκλειου σπάθης μου.”.
