Το κουβαλάω συνεχώς πάνω μου όπου κι αν πάω. Άρχισα να το ακούω να το αναφέρουν σε κάτι ιμιτασιόν συζητήσεις οι γονείς μου όταν ήμουν έφηβη. Τώρα που ήδη ξέρω αρκετά γι αυτό γεννάται πάλι η ίδια απορία στο κεφάλι μου.
Τι είναι επιτέλους αυτό το υποσυνείδητο?
Μα είναι δικό μου, μού ανήκει. Είναι κτήμα του εαυτού μου και δε μπορώ να το διαβάσω. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πρόσβαση ούτε σε μία του σελίδα. Αναζήτησα την απάντηση στα όνειρα μου. Προσπάθησα να βαδίσω προσεκτικά και αθόρυβα πάνω σε αυτόν τον λεπτό τοίχο που χωρίζει τον αφιλτράριστο κόσμο μου με τον φιλτραρισμένο. Προέβη σε αυτό το επικίνδυνο εγχείρημα και βούτηξα μέσα στην εγκεφαλική σαλάτα του εαυτού μου. Βρήκα το θάρρος να αναμείξω για λίγο τον πραγματικό με τον φαντασιωνικό μου κόσμο. Έβαλα δίπλα από το μαξιλάρι μου μολύβι και χαρτί για να μη χάσω χρόνο και να προλάβω να καταγράψω όσα είδα.
Στους εφιάλτες μου δε δείλιασα, δεν ξύπνησα ποτέ παρά έμεινα εκεί να κολυμπάω στον ιδρώτα μου. Συνάντησα τέρατα, δράκους, δαίμονες, κακούς λύκους, φαντάσματα, άρρωστες επιθυμίες, παράξενους διαλόγους με ανθρώπους χωρίς πρόσωπο ή με άλλους που το μάτι μου βρήκε για μερικά δευτερόλεπτα ή με άλλους, αυτούς τους δικούς μου ανθρώπους, τους έμπιστους, που νόμιζα ότι είχα πει τα πάντα.
Και ήταν τόσες οι φορές, θεϊκό σύμπαν, που είδα το ίδιο μου το σώμα, να παλεύει στα ιδρωμένα σεντόνια, σα να βλέπει μια ασπρόμαυρη ταινία τρόμου. Παλιότερα όλα αυτά τα κλείδωνα στη σοφίτα του νου, καμιά σημασία δεν έδινα. Τώρα τα έχω πάρει όλα κάπως πιο σοβαρά στη ζωή μου, έτσι και τα όνειρα. Δεν τα προσπερνώ αλλά αντιθέτως, είναι φορές που για μέρες με στοιχειώνουν.
Ομολογώ ότι σε αυτό το παιχνίδι που επέλεξα να μπω, στη χαμένη λεωφόρο του Λιντς, συχνά πληρώνω ένα τίμημα. Συνυφασμένο το όνειρο με την πραγματικότητα, με ακολουθεί για ώρες αφού ανοίξω τα μάτια μου. Είναι και αυτές οι φρικιαστικές στιγμές, που αμφιβάλω αν οι οφθαλμοί μου είναι ανοιχτοί ή μήπως ακόμα κοιμάμαι δήθεν. Σπανίως είχα την τύχη να ξυπνήσω, με αυτήν τη γλυκιά αίσθηση της τεράστιας απογοήτευσης. Σίγουρα έχουν βρεθεί κι άλλοι εκεί… εκεί που το όνειρο με τη ζωή συνδέεται τόσο ομαλά, τόσο γαλήνια και ιδανικά.
Είναι σα να χουν πληρώσει, εκ των προτέρων, τον καλύτερο σκηνοθέτη του μυαλού, προκειμένου να κάνει τόσο αλληλένδετα αυτά τα δύο,να φτιάξει τόσο ιδανικά αυτό το παζλ, που η εικόνα του να ξεγελάσει και τους ίδιους. Κι όταν ξυπνάνε αυτήν η γλυκιά απογοήτευση, η γοητευτική μελαγχολία και η ωμή ματαιότητα. να τους ακολουθούν για ώρες. Σταμάτησα όμως να αναρωτιέμαι και να εισχωρώ όλο και πιο βαθιά. Διέκοψα την προσπάθεια μου να με γνωρίσω τότε… όταν αντίκρυσα τον καθρέφτη και αντί για το είδωλο μου, βρήκα 1000 κομμάτια.
