Άδεια η ζωή χωρίς εσένα…

Θα’ θελα να’χα τη δύναμη
Να φωνάξω πως ποτέ δε σ’ αγάπησα,
Πως ποτέ δε μ’ ενοιαξε πραγματικά τι κάνεις,
Πως ποτέ δε θέλησα ούτε ένα αγγιγμά σου, ούτε ένα σου φιλί.
Θα’θελα τόσο όλα αυτά να’ ταν αλήθεια.
Μα δεν είναι.
Κι ύστερα λέω μακάρι να μπορούσα
Να σε βγάλω απ’ την ψυχή μου,
Να μη στοιχειώνεις τα όνειρά μου.
Ήθελα να μπορώ
Να ξεριζώσω τη μορφή σου από μέσα μου,
Από τις ελπίδες μου, από τις νύχτες μου.
Να μη με βασανίζεις…
Μα νιώθω αδύναμη.
Αν ήξερα μονάχα τον τρόπο
Να διώξω κάθε ανάμνηση,
Να ξεκινήσω απ’την αρχή.
Αν μπορούσα
Το χρόνο πίσω να γυρίσω,
Να μη σε γνώριζα ποτέ.
Μα τότε…
άδεια η ζωή χωρίς εσένα.

Εβελίνα Π.

Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους. "Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."