Δεν χάνομαι…

Μπροστά σε αναμμένα κεριά,
Κοιτάζω με κατάνυξη τις φλόγες που τρεμοπαίζουν.
Πόσο δυνατή η φωτιά.
Σε μαγεύει.
Σε κρατά δέσμιο.
Το μυαλό υπνωτισμένο, άδειο.
Ένα κενό.
Δίπλα μου εσύ.
Δακρύζεις.
Κάπου μέσα μου σκέφτομαι…
Γιατί ανάψαμε όλα αυτά τα κεριά;
Σπονδή σε κάποιον που χάσαμε,
Ή μήπως σε κάτι;
Στη μνήμη της αγάπης μας,
Σε ανάμνηση της ψυχής μας,
Αυτής που πουλήσαμε στο δαίμονα.
Δε θυμάμαι.
Οι φλόγες τρεμοπαίζουν.
Τα κεριά λιώνουν σιγά σιγά.
Οι φλόγες σβήνουν.
Διακρίνω μια φωτογραφία πίσω τους.
Ναι.
Εγώ είμαι.
Δίπλα ένα σημείωμα.
Γράμματα σχεδόν σβησμένα από τα δάκρυα…
«θα’ σαι πάντα εδώ. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ.»
Είναι αλήθεια.
Φεύγω.
Μην κλαις, αγάπη μου.
Γέλα,
Για όλες τις φορές που δε γέλασα εγώ.
Ζήσε,
Για όλες τις στιγμές που έλειψα απ’ τη ζωή.
Αγάπα,
Για όλη εκείνη την αγάπη που είχα μέσα μου και δεν την έδωσα ποτέ.
Φώναξε,
Για όλες τις φωνές που έπνιξα.
Ερωτεύσου,
Για όλους εκείνους τους ανεκπλήρωτους έρωτες.
Ταξίδεψε,
Για όλα τα μέρη του κόσμου που θέλησα να δω αλλά φοβόμουν.
Θα είμαι εδώ.
Θα χαμογελάσω με τα χείλη σου.
Θα αγαπήσω με την καρδιά σου.
Θα φωνάξω δυνατά με τη φωνή σου.
Θα ταξιδέψω κρυμμένη στο σακίδιο σου.
Θα τα δω όλα μέσα από τα μάτια σου.
Θα τα ζήσω όλα μέσα από σένα.

Δείτε ακόμη...

Απάντηση