Στα κρυστάλλινα νερά σου, θαλασσάκι μου, φωλιάζει ο έρωτας καθώς το κύμα ανταμώνει την αμμουδιά. Εκεί που ο ουρανός σμίγει με το υγρό στοιχείο. Ενώ γλύφεις της στεριάς τα βράχια τα τυλιγμένα με βρύα. Γεννιέται, σαν αντικρύζει από μακριά τα πεύκα και το πράσινο που κατηφορίζουν το βουνό για να συναντήσουν το απέραντο μπλε σου.
Έχει όνομα ο παράδεισος. Είναι το δικό σου. Εκείνο το βράδυ που χαράξαμε σε ένα κορμό δέντρου τα αρχικά μας. Δέθηκαν οι μοίρες κι οι στιγμές βρήκαν τρόπο να αναπνεύσουν. Κι αν το χτύπησε η αρμύρα κι αν το έκαψε ένας ήλιος καλοκαιρινός, κείνο το ξύλο δεν θα το αγγίξει πέλεκυς, μονάχα αγέρας και βροχή.
Ίσως κείνα τα γράμματα να σβήσουν με το χρόνο. Δεν ξεχνιούνται όμως τα πρώτα φιλιά των ερωτευμένων…
Ποτισμένα με αλάτι τα χείλη μας, θαλασσάκι μου. Ασημένια αφρόψαρα με λίγο μαύρο χρώμα στην ουρά τους κολυμπούν γύρω μας κοπάδια και παίζουν. Δυο γλάροι στην ακροθαλασσιά, μαλώνουν πάνω από τον υποψήφιο μεζέ τους ενώ το υπόλοιπο κοπάδι συνωστίζεται στα βράχια που ξεφύτρωσαν καταμεσής του πελάγους.
Βουτάς να μου φέρεις ένα μεγάλο κοχύλι από αυτά που αγαπώ να τα βάζω κούφια δίπλα στο αυτί μου και να ακούω τον παφλασμό της θάλασσας.
Θα σε περιμένω να αναδυθείς ξαπλωμένη σε ένα βράχο. Φέρε μου λίγες στάλες νερό να ξεδιψάσω. Είναι η δίψα για έρωτα μια άβυσσος.
