- Σε λένε Ζαχαρία και σε φωνάζουν Ζακ. Με λένε Ευαγγελία και με φωνάζουν Εβελίνα.
- Είσαι οροθετικός, ως τώρα έχω υπάρξει τυχερή κι είμαι καλά.
- Είσαι χρήστης ναρκωτικών, δεν τα άγγιξα ποτέ.
- Είσαι γκέι, είμαι στρέιτ.
Άρα είμαι άριστη. Κομμάτι μιας άριας φυλής. Κανονική. Λευκή. Αστή…
Μάλλον είμαι τυχερή και ντρέπομαι συχνά γι αυτό.
Ποιος νοιάζεται αλήθεια, τι κάνεις και τι κάνω; Από ότι φαίνεται πολλοί.
Πολλοί είναι εκείνοι που σκυλεύουν την ψυχή σου. Δικαστές και ένορκοι σε μια δίκη που το αποτέλεσμα είναι προαποφασισμένο. Είσαι διαφορετικός από αυτό που εκείνοι λένε “κανονικό”. Είσαι ένοχος. Είσαι διαφορετικός και για αυτό είσαι εγκληματίας. Όπως είναι δέσμιοι στην κανονικότητά τους, έτσι κι εσύ δεν έχεις δικαίωμα να είσαι ελεύθερος ούτε στο θάνατο.
Δε σε ξέρω, δεν είχα τη χαρά. Δεν πιστεύω σε τιμές έτσι κι αλλιώς εκτός κι αν είναι κάτι που πουλιέται κι αγοράζεται.
Έλειψα λίγες μέρες ταξίδι με μια φίλη στη Ρώμη και δε διάβαζα τι γίνεται πίσω στο σπίτι. Ήθελα μόνο να ξεφύγω. Να γεμίσει το μυαλό μου, η καρδιά μου, αναμνήσεις από τέχνη, ελευθερία κι έρωτα.
Επιστρέφω και λέω, ας δούμε τι έγινε στο σπίτι τις μέρες που λείψαμε.
Βλέπω μονάχα παντού ένα βίντεο γιατί δε με νοιάζει τι λένε οι άνθρωποι, δε με νοιάζει ποιος είσαι, δε με νοιάζει τι έκανες, δε με νοιάζει…
Κλαίω για σένα, κλαίω για μένα, κλαίω για τους ανθρώπους.
Ούτε σε ζώο δεν άξιζε τούτο το τέλος.
Γιατί σε μια δημοκρατία υπάρχουν νόμοι και δίκες. Γιατί νόμιμη άμυνα δεν είναι το λιντσάρισμα. Γιατί αύριο ίσως να είμαι στη θέση σου. Γιατί γίναμε ζώα αλλά δεν το κάνουμε για να επιβιώσουμε. Γιατί δε θέλω το παιδί μου να βιάσει την αξιοπρέπεια και τη ζωή κανενός. Γιατί φοβάμαι. Γιατί λυπάμαι. Γιατί σιγά σιγά σωπαίνουν τα όνειρα, καλέ μου.
Είσαι νεκρός.
Ώσπου να πεθάνεις, μισοσφαγμένος από τα σπασμένα γυαλιά μια τζαμαρίας, κάποιοι κλωτσούσαν το κεφάλι σου, οι αστυνομικοί σου φόρεσαν χειροπέδες ενώ αιμόφυρτος βρισκόσουν στο χώμα και κάποια στιγμή κατέληξες πριν φτάσεις στο νοσοκομείο.
“Χριστιανοί”, οικογενειάρχες, τίμιοι.
Κανίβαλοι, τέρατα. Δεν μπορείς να πιστεύεις σε ένα θεό αγάπης και συγχώρεσης και να είσαι στυγνός φονιάς.
Είσαι νεκρός.
Γεγονός αδιαμφισβήτητο. Κι όση ώρα πέθαινες κάποιοι τραβούσαν βίντεο, αντί να σε βοηθήσουν. Ένα μικρό βίντεο για τα προφίλ μας στα κοινωνικά δίκτυα. Ίσως έχει πλάκα. Δες τι του κάνανε του μαλάκα. Τ ήθελε ο κώλος του. Καλά να πάθει. Α τον καημένο. Ο θάνατός σου μια ταινία. Εδώ, ο νεκρός δε δεδικαίωται πια. Εδώ είναι μια άλλη Ελλάδα. Όχι εκείνη με τα φώτα του πολιτισμού. Είναι αυτή με τα σκοτάδια.
Μαθαίνω ποιος είσαι και πώς είχες αναρωτηθεί κάποτε σα γνήσιος άνθρωπος:
“Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη;”…
Στη δική σου περίπτωση δεν κοιτούσαν καν από την άλλη. Ευθεία μπροστά μέσα από την οθόνη του κινητού τους τηλεφώνου, live στα social media για λίγα reactions και likes. Για τις κοινοποιήσεις. Για το check-in, ρε αδερφέ. Να σχολιάσουμε. Να έχουμε άποψη. Ας πούμε κάτι εξυπνακίστικο. Τι κι αν τον κανιβαλίσουμε; Αφού είναι νεκρός. Δεν ακούει. Δε μπορεί να μας διαψεύσει.
Το μόνο πράγμα που σκέφτομαι είναι η Πιετά. Μια μάνα, μια Παναγία να κρατάει τ’ άψυχο σώμα του παιδιού της στα χέρια της. Την καρδιά της. Τα σπλάχνα της…
Έτσι φαντάστηκα τη μάνα σου. Θα μπορούσε να είναι και δική μου. Θα μπορούσα να είμαι εγώ κι εσύ παιδί μου.
