Σήμερα συνάντησα στον καθρεφτη το συμπονετικό μου εαυτό. Εκείνο τον άλλο. Δεν μου είναι άγνωστος αλλά μοιάζει τρομακτικός. Αν όχι ο ίδιος, τότε μάλλον η συναναστροφή μαζί του. Βλέπεις από καιρό τον κρύβω από τους ανθρώπους σα να ντρέπομαι για αυτόν αλλά κατάβαθα τον αγαπώ. Πώς να αποκόψεις ένα κομμάτι σου; Σα να αφαιρείς ένα μέλος σου.
Εκείνος ο άλλος μου εαυτός δεν είναι ακριβώς άλλος, γιατί τότε μπορεί να μην τον γνώριζα. Απλά δυσκολεύομαι πού και πού να τον αποδεχτώ. Μη φανταστείς πως μοιάζει άσχημος σα να βγήκε από ταινία τρόμου, αλλά να… Είναι πληγωμένος. Έχει βαθιά σημάδια στο πρόσωπο και ουλές στο κορμί. Τον κοιτάζω καμιά φορά κατακρεουργημένο και τα τραύματα με απωθούν. Κάποια από αυτά τα χάραξα μόνη μου με μια λεπίδα. Για όλα μάλλον νιώθω υπεύθυνη – τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα. Δεν ήμουν έτοιμη να τον υπερασπιστώ και τον άφησα έρμαιο σε κάτι τέρατα με μακριά νύχια.
Στέκει απεριποίητος με τις πληγές του κακοφορμισμένες και με άλλες που έγιαναν από καιρό. Όταν με κοιτάζει στον καθρέφτη νιώθω κάποιο όνειδος, όχι απλά συστολή. Νιώθω εκείνη την απεριόριστη ντροπή που σε κάνει να σκύβει το κεφάλι, γιατί τον βλέπω παραιτημένο. Πώς μπορείς να παραιτείσαι από τα μάτια σου, τα χέρια σου, τις αισθήσεις και το ένστικτό σου; Έχω συνηθίσει να τον βλέπω να με κοιτάζει με κάποια πικρία και μάλλον επικριτικά αλλά δεν βλεπόμαστε συχνά. Οπότε μπορώ μετά να τον ξεχάσω πάλι.
Όταν ήμουν παιδί ήταν ο καλύτερός μου φίλος.
Τότε όμως αθώα κρατούσα όλη τη γνώση του κόσμου. Μεγαλώνοντας με πείσανε πως δε γνώριζα τίποτα κι έμεινα μετέωρη σαν άγραφος χάρτης να πασχίζω να γράψω πάνω του ό,τι με διδάξανε. Ξεχνάς εκείνη την πληροφορία που γράφεται στο αίμα σου, την ιστορία την προγονική σου, το μονοπάτι σου και ξεκινάς να γεμίζεις το βιβλίο με όσα σου υπαγορεύουν. Κάθε μολυβιά μπορεί να σκίσει λίγο χαρτί, να τρυπήσει του μολυβιού η μύτη μια σελίδα αν το πιέσεις. Εντάξει δεν είναι και κανένα ακριβό βιβλίο δα… Έτσι θα σου πούνε. Ένα μπλε τετράδιο μαθητικό είναι.
Σήμερα ήταν από εκείνες τις μέρες που αποφάσισε να εμφανιστεί. Τον φέρνουν στο φως κάτι ιστορίες που μπορεί να ακούσεις και σου θυμίζουν ένα κομμάτι σου. Ή ακόμη κάποιοι οιωνοί που εμφανίζονται αραιά και πού. Επιτακτικά με κοίταξε κι ενώ συνήθως δε μιλάει, σήμερα θέλησε να μου πει πως δε θα κρύβεται άλλο. Είμαστε ένα. Όσο κι αν τον έκρυβα σα σημάδι αδυναμίας. Δεν έχω δικαίωμα να τον αποδιώχνω είπε. Αυτή τη φορά ήρθε για να μείνει. Καλά θα κάνω να τον συνηθίσω. Στην αρχή θα κάνει την εμφάνισή του απλά τακτικά γιατί πνίγεται μόνος και θέλει συντροφιά. Μετά θα συγκατοικήσουμε και θα κάνουμε τα πάντα μαζί σα ζευγάρι τρελά ερωτευμένο.
Για να είμαι ειλικρινής, όσο τον κοιτάζω δεν είναι κι άσχημος.
Αν τον φροντίσω λιγάκι μπορεί να ανθίσει σα γιασεμί και να μοσχομυρίσει σα βασιλικός. Να κουρέψουμε λιγουλάκι τα μούσια του ναυαγού. Να πλύνουμε το κορμί με μοσχοσάπουνο, να το αλείψουμε με λάδι, να βάλουμε λευκοπλάστη στις ανοιχτές πληγές. Για δες… Οι ουλές μοιάζουν με μισοφέγγαρα που γυαλίζουν στο φως. Θα του πάρω παππούτσια καινούρια κι ρούχα μαλακά και ζεστά. Σα να κρυώνει.
Θέλει κάποιον να μιλάει, λέει. Εντάξει μπορώ να τον ακούω. Έχω χρόνο ανάμεσα στις δουλειές. Είναι λίγο απαιτητικός. Κι αν δεν έχω πρέπει να δημιουργήσω, λέει. Του γελάω. Καλά τα λέει.
Δεν παραπονιέται. Μάλλον αυτό φοβόμουν περισσότερο. Ό,τι θα με κατηγορήσει για τα δεινά του. Αλλά για αυτό τον λένε συμπονετικό. Γιατί έχει κατανόηση και μάλλον ενσυναίσθηση. Κοίτα, που θα τον αγαπήσω στο τέλος…
Θέλω να γνωριστούμε καλύτερα γιατί πάει καιρός που κάναμε παρέα. Λέω να πάμε ένα ταξίδι οι δυο μας. Εκείνα τα ταξίδια αναζήτησης και ανακαλύψεων είναι τα πιο ρομαντικά. Θέλω να πάρουμε ένα τρένο. Μου αρέσουν τα τρένα. Θα μοιραστούμε ένα κουπέ κι ίσως να τον αφήσω να με κρατήσει αγκαλιά κάποια βράδια στην κουκέτα γιατί δυσκολεύομαι να κοιμηθώ.
Θέλω να σου πω μια συγγνώμη.
Αλλά έμαθα ότι αυτή η λέξη είναι ιερή και τη χρησιμοποιούν κατά κόρον οι αφιλότιμοι. Δε θα την ξεστομίσω. Αλλά αν μ’αφήσει αυτή τη φορά θα σταθώ με το κεφάλι ψηλά και χωρίς αιδώ. Θα τον κοιτάξω στα μάτια, θα τον κρατήσω από το χέρι και θα βγούμε μαζί στο δρόμο. Και θα τον δείξω σε όλους με υπερηφάνεια. Γιατί είναι δικός μου πιότερο από κάθετι άλλο. Μόνο δικός μου, κομμάτι μου.
Σε θέλω εδώ. Καλώς ήρθες πίσω. Σιγά σιγά θα τα βρούμε οι δυό μας, σα ζευγάρι αγαπημένο που χωρίστηκε για χρόνια άθελά του. Όχι σαν αποτυχημένο προξενιό ή καταναγκαστική συνθήκη. Δουλεύονται οι σχέσεις. Κι εμείς πια… εργάτες στη φάμπρικα που φτιάχνει άνθρώπους ή καλύτερα χτίστες μονοπατιών σε απάτητα βουνά έτοιμα προς αναγνώριση. Πάμε. Και στον ανήφορο θα σε σπρώχνω όταν χρειάζεται ή θα με τραβάς. Συνεργατικά. Μας δένουν άλλωστε γερά σκοινιά.
