Θέλω…

Η φωνή μου βουβή.
Οι λέξεις πνίγονται στο λαιμό.
Οι λυγμοί μένουν στο μυαλό.
Τα δάκρυα βρίσκουν το δρόμο του γυρισμού πίσω στα μάτια.
Το χαμόγελο κρυμμένο βαθιά στην ψυχή.
Ο ουρανός συννεφιασμένος μου κρύβει τον ήλιο.

Θέλω…
Τόσα πολλά.
Έχω…
Τόσα πολλά.
Και πάντα θέλω περισσότερα.
Ξέχασα να λέω ευχαριστώ,
Για όσα η ζωή μου χαρίζει απλόχερα.
Μόνο θέλω…
Να φωνάξω,
Να πάρω…
Και τα δικά σου, και του διπλανού.
Ο εγωισμός πνίγει τη ζωή μέσα μου.
Το αληθινό, ειλικρινές, γάργαρο γέλιο.
Την αγάπη που μου δίνεις…
Δεν αντέχω να σου επιστρέψω ούτε λίγη.
Θέλω…
Όσα βλέπω,
Όσα δεν είναι δικά μου,
Θα τα πάρω.
Δεν ακούω όχι ακόμη κι όταν το λες.
Τα θέλω όλα,
Γιατί έχασα ο μόνο που άξιζε.
Έχασα εμένα
Στον καταιγισμό της ζωής.
Πούλησα τον εαυτό μου,
Για χρυσάφια, μπριλάντια και πραγματάκια που γυάλιζαν.
“Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.”
Μου είπες κάποτε.
Δεν άκουγα.
Τα ήθελα όλα!

Εβελίνα Π.

Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους. "Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."