Ακούς κάθε μέρα χίλιες δυο ανοησίες. Γεμίζουν τον εγκέφαλό σου με άχρηστες πληροφορίες, την καρδιά σου με τοξικά συναισθήματα. Άλλες ασχολούνται με την καθημερινότητά σου, με τη ρουτίνα σου, με τις απόψεις και τις αποφάσεις σου. Άλλες με τον τρόπο που επιλέγεις να ζήσεις τη ζωή σου, άλλες με τον τρόπο που σκέφτεσαι κι άλλες με τις επιλογές σου.
Οι άνθρωποι γύρω μας μιλάνε πολύ, γλυκέ μου. Δεν έχουν μάθει να ακούν τη σιωπή είτε να τη μοιράζονται. Είναι η σιωπή για κείνους ένα εκκωφαντικός θόρυβος και προσπαθούν να τη γεμίσουν με λέξεις. Φοβούνται τον κρότο που κάνει μια λέξη μόνη μέσα στη σιωπή και παλεύουν να δημιουργήσουν προτάσεις κούφιες.
Εκείνοι, λοιπόν, μιλάνε, μικρέ μου, κι εσύ τους ακούς. Και κάθε λέξη, κάθε πρόταση γεμίζει απλά το κεφάλι σου και το βαραίνει. Ένα άχρηστο βάρος, μια πληροφορία δίχως ουσία. Κι όλα τα ανούσια συσσωρεύονται, γεμίζουν ένα πεπερασμένο χώρο αποθήκευσης, κι άντε να βρεις έπειτα χώρο για τα σημαντικά.
Κράτα το μυαλό σου ασφαλές. Διώξε τα άχρηστα, σαν να μην τα άκουσες ποτέ, σαν να μην ειπώθηκαν. Μάθε να χρησιμοποιείς φίλτρα. Το μόνο κριτήριο στο ερώτημα για να επιλέξεις, μπορεί μονάχα να είναι αν είσαι ευτυχισμένος.
Φαντάσου το μυαλό σου σαν μια γιγάντια βιβλιοθήκη που ψάχνει αρχειοθέτη για όλα τα έγγραφα, τα δεδομένα, τα βιβλία. Γίνε ο βιβλιοθηκονόμος που θα πατάξει το χάος απλά και πέτα τα άχρηστο στον κάλαθο των αχρήστων έξω από το κτίριο. Ή ακόμη καλύτερα… να τα στείλεις για ανακύκλωση, μήπως μετασχηματιστούν σε κάτι χρήσιμο.
