Ο πανικός κυνηγά τη ζωή μου.
Ο φόβος κυριεύει τη σκέψη μου.
Μόνο η ψυχή μπορεί να γλιτώσει,
Να μείνει καθάρια, αλώβητη.
Ο κόσμος γύρω μου αλλάζει.
Μαζί με τον κόσμο αλλάζω κι εγώ.
Μπορεί να μη μ’ αρέσει.
Κάποια στιγμή ο κόσμος πια μπορεί να μη με χωρά.
Κάποια στιγμή μπορεί να μη με δεχτεί.
Η αναμονή του αύριο με πληγώνει.
Οι ώρες περνούν ανελέητα αργά.
Σαν να μην κινούνται οι δείκτες του ρολογιού.
Τους κοιτάζω αποσβολωμένη.
Όλο περιμένω…
Τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα.
Τα ακολουθώ κατά πόδας
Κι εκείνα φεύγουν, όλο μοιάζουν πιο μακρινά.
Με ρωτάς γιατί το βλέμμα μου αδειάζει.
Σε ρωτώ γιατί κανείς δε φωνάζει.
Κραυγές για το άδικο δεν άκουσα.
Κραυγές για το μέλλον που φαντάζει θολό.
Κραυγές για τα τείχη που ορθώνονται κάθε μέρα ψηλότερα.
Μάλλον πνίγονται στη ρουτίνα οι κραυγές.
Αν φωνάξω θα με ακούσει κανείς;
Ίσως έτσι οι άνθρωποι ξεσηκωθούν.
Ο κόσμος θα συνεχίσει ν’ αλλάζει.
Αν όμως μπορούσε να διαλέξει τον τρόπο;
Θα’ μαι εγώ, θα’ σαι εσύ, θα’ ναι οι άνθρωποι,
Που θα φτιάξουν το αύριο, που θα γράψουν την ιστορία;
Ο φόβος κυριεύει τη σκέψη μου.
Μόνο η ψυχή μπορεί να γλιτώσει,
Να μείνει καθάρια, αλώβητη.
Ο κόσμος γύρω μου αλλάζει.
Μαζί με τον κόσμο αλλάζω κι εγώ.
Μπορεί να μη μ’ αρέσει.
Κάποια στιγμή ο κόσμος πια μπορεί να μη με χωρά.
Κάποια στιγμή μπορεί να μη με δεχτεί.
Η αναμονή του αύριο με πληγώνει.
Οι ώρες περνούν ανελέητα αργά.
Σαν να μην κινούνται οι δείκτες του ρολογιού.
Τους κοιτάζω αποσβολωμένη.
Όλο περιμένω…
Τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα.
Τα ακολουθώ κατά πόδας
Κι εκείνα φεύγουν, όλο μοιάζουν πιο μακρινά.
Με ρωτάς γιατί το βλέμμα μου αδειάζει.
Σε ρωτώ γιατί κανείς δε φωνάζει.
Κραυγές για το άδικο δεν άκουσα.
Κραυγές για το μέλλον που φαντάζει θολό.
Κραυγές για τα τείχη που ορθώνονται κάθε μέρα ψηλότερα.
Μάλλον πνίγονται στη ρουτίνα οι κραυγές.
Αν φωνάξω θα με ακούσει κανείς;
Ίσως έτσι οι άνθρωποι ξεσηκωθούν.
Ο κόσμος θα συνεχίσει ν’ αλλάζει.
Αν όμως μπορούσε να διαλέξει τον τρόπο;
Θα’ μαι εγώ, θα’ σαι εσύ, θα’ ναι οι άνθρωποι,
Που θα φτιάξουν το αύριο, που θα γράψουν την ιστορία;
