Να με θυμάσαι κάποιες στιγμές. Εκείνες που νιώθεις μόνος ανάμεσα στους ανθρώπους. Τις στιγμές που ασφυκτικά γεμάτος ο χώρος σε πνίγει. Τότε να με θυμάσαι. Όταν τριγύρω τιτιβίζουν οι άνθρωποι σαν πουλιά στις πλατείες ή στα τεντωμένα σύρματα του ηλεκτρισμού. Να με θυμάσαι όταν τα χαμόγελα τους δε σου φτάνουν για να φωτίσουν το σκοτάδι σου. Όταν η αγκαλιά σου είναι γεμάτη χάδια, τρυφερότητα, ζεστασιά μα η ψυχή σου φωνάζει.
Ξέρω. Συμβαίνει συχνά. Δεν ξεχνιούνται οι άνθρωποι που μας σημάδεψαν απλά επειδή έφυγαν. Επέλεξα μακριά σου να ζήσω το όλα, γιατί κοντά σου είχα μόνο το τίποτα.
Να μη μου γράφεις. Να μη μου μιλάς. Γιατί έχω μάθει να σβήνω από τη μνήμη μου τα πάντα και να προχωράω. Μηδενίζω κι ανασταίνομαι όπως οι φοίνικες από τις στάχτες τους.
Να με θυμάσαι, γιατί είναι αναφαίρετο δικαίωμά μου, η δικαίωση. Να με σκέφτεσαι, γιατί όλα σε σύγκριση μαζί μου θα μοιάζουν φτωχά. Είμαι ο κόσμος που ονειρεύτηκες αλλά δεν τόλμησες μέσα του να ζήσεις. Είμαι η θάλασσα που πάντα αγαπούσες. Εκείνη που πάντα θα σου λείπει.
Αυτή η θάλασσα, βαθιά, ανεξερεύνητη, πότε φουρτουνιασμένη, πότε ήρεμη, αχόρταγη, ανεξάντλητη, παντοτινή και ταξιδιάρα. Παλίρροια και άμπωτη. Αδιάκοπο παιχνίδι με τους γλάρους.
Θα με θυμάσαι και θα με σκέφτεσαι.
