Πόσο δύσκολη λέξη η αποδοχή. Αν κοιτάξεις τριγύρω θα καταλάβεις ότι οι άνθρωποι δεν αποδέχονται μήτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Πώς περιμένεις εσύ να αποδεχτούν κάποιον άλλο;
Θα μου πεις μπορεί να φταίει που δεν κοιτάξαμε πρώτα μέσα μας για να γνωρίσουμε την ίδια μας την ύπαρξη. Ίσως κι ο αγώνας προς το ανύπαρκτο τέλειο που σε βομβαρδίζουν καθημερινά, να είναι ο υπαίτιος. Δεν αναγωρίζεις την τελειότητα στην εικόνα σου εντός κι εκτός.
Δεν πειράζει.
Εγώ σε αποδέχομαι.
Έτσι όπως στέκεσαι γυμνή μπροστά στον καθρέφτη. Με ένα κορμί μοναδικό, γιατί είναι δικό σου. Με τις τέλειες ατέλειές του, με ραγάδες, κυταρίτιδα, παραπανίσια κιλά. Αυτά δεν θεωρούνται ατέλειες; Με σημάδια και ουλές. Εγώ σε αποδέχομαι.
Αποδέχομαι τα μάτια σου που κοιτάζουν αθώα και με περιέργεια να γνωρίσουν τον κόσμο. Αποδέχομαι τη λαγνεία τους όταν είναι ερωτευμένα. Αποδέχομαι την τρυφερότητα και τη στοργή τους όταν κάποιον θέλουν να τον φροντίσουν. Αποδέχομαι το φύλο σου. Αποδέχομαι την ιερότητα του γόνιμου σώματός σου. Αποδέχομαι τα στήθη σου, μικρά… μεγάλα… Αποδέχομαι τον οργασμό σου ως την απόλυτη ένωση με το θεό.
Αποδέχομαι το δέρμα σου, το πρόσωπό σου, τα φρύδια σου, τη λίγο στραβή σου μύτη, τους μαύρους κύκλους γιατί κουράστηκες. Σε αποδέχομαι και σε εκτιμώ. Σε σέβομαι για την ιστορία του χρόνου που πέρασε από το κορμί σου αφήνοντας τα σημάδια του. Για την εμπειρία που κρύβει το κατευναστικό σου βλέμμα, εκείνο που κάποιες φορές αποδεικνύει ότι βαρέθηκες να ακούς ανούσια πράγματα. Αποδέχομαι το γέλιο σου, γάργαρο, ζωντανό, μια πρόζα θεατρική. Αποδέχομαι το δάκρυ σου γιατί είσαι θυμωμένη κι όταν η ψυχή σου πνίγεται κλαίει.
Αποδέχομαι τη ματιά σου που βράζει όταν βιάζεσαι και θέλεις το παν. Όταν θυμάσαι πως είσαι κομμάτι του σύμπαντος, αποδέχομαι τη γαληνότητα της εκφρασής σου. Και το βλέμμα και την έπαρση της νίκης σε μια μονάχα δόση κατανόησης. Αποδέχομαι το περπάτημά σου υπερήφανο με το κεφάλι ψηλά και το πρόσωπο να ατενίζει το άγνωστο αφοβο. Δυο ώμοι που κρατούν τη δύναμη του κόσμου και δε νιώθουν βάρος κανένα. Αποδέχομαι το κούνημα των γοφών σου αισθησιακό. Από τη φούστα σου κρέμονται ολάκερες οι γενιές προγόνων κι απογόνων. Την αέναη κίνηση των χεριών σου σα να κυλάει το νερό. Τα πόδια σου πατούν γερά στη γη, σα να πηγάζεις από κείνη.
Είσαι θάλασσα.
Σα θάλασσα σε αποδέχομαι. Μαζί με σένα την ιστορία σου, την κληρονομιά σου και το κληροδότημά σου. Όλα όσα σε πλάσανε, ακόμα κι εκείνα για το οποία οι άνθρωποι σε ψέξανε. Για τις μέρες που πνίγεις καράβια κι άνθρωποι χάνονται στο κύμα σου. Και για κείνες που ήρεμη δίνεις μια αγκαλιά να βυθιστεί η σελήνη. Εγώ κολύμπησα μέσα σου. Και σε αποδέχομαι.
Σε φέρνω κοντά μου, στέκομαι απέναντί σου ισότιμα, σε αναγνωρίζω, αλληλεπιδρώ, σε θαυμάζω, παραξενεύομαι, σε φροντίζω. Σ’αγαπώ.
Τόσο απλά, ελεύθερα, δίχως ίδιον τέλος.
Και μαζί με σένα μπορώ να αποδεχτώ πια και να αγαπήσω τον κόσμο, τους ανθρώπους, τον έρωτα και τον άνδρα.
