Τα περισσότερα χρόνια της ως τώρα ζωής μου, τα ξόδεψα σε μια πόλη που μοιάζει μεγάλο χωριό. Μια πόλη στον κάμπο, στην επαρχία.
Εδώ οι άνθρωποι γνωρίζονται σχεδόν όλοι μεταξύ τους με τα μικρά τους ονόματα. Άλλοι είναι συγγενείς, άλλοι φίλοι, άλλοι γείτονες, άλλοι γνωστοί. Όλοι όμως γνωρίζουν ποιος είσαι και τι κάνεις σε τούτο τον κόσμο.
Κάποιες στιγμές αυτό μοιάζει βαρύ φορτίο. Κουβαλάς επάνω σου γύρω στις 290.000 ζευγάρια ματιών.
Λίγες μέρες πριν, ζωσμένη τη φωτογραφική μου μηχανή σαν όπλο, είπα να κάνω μια βόλτα στην πόλη, να φωτογραφίσω 2-3 σκηνές που μπορεί σύντομα να ξαναφήσω πίσω μου. Λέω να πάρω μαζί μου καμιά ανάμνηση και να τη μοιραστώ με εκείνους που δε γνώρισαν και δεν αγάπησαν ποτέ αυτή την πόλη.
Σκεφτόμουν, κοιτώντας ξανά αυτές τις φωτογραφίες, πως οι άνθρωποι μοιάζουν με υφάσματα ή ρούχα, όχι αυτά που φοράνε. Αλλά να… θα μπορούσες να τους προσδιορίσεις ως κασμιρένιους, μεταξωτούς… Κι είναι και μερικοί πλαστικοί, άκαμπτοι, ψεύτικοι σαν υφάσματα κακής ποιότητας. Ή υπερβολικά επιτηδευμένα στολισμένοι πασχίζοντας να κρύψουν τις ατέλειες και να φανούν πιο δελεαστικοί.
Φαίνεται αστείο εκ πρώτης όψης.
Τι είναι – θα μου πεις – ένας άνθρωπος μεταξωτός;
Μου αρέσει η υφή του μεταξιού, η αίσθηση που αφήνει στο δέρμα, η πολυτιμότητα του υφάσματος, η ιστορία του. Θα βάφτιζα μεταξωτό έναν άνθρωπο με γλυκό χαμόγελο σα χάδι. Ένας μεταξωτός άνθρωπος με ένα παρελθόν που μοιάζει ταξίδι μακρύ αλλά άξιζε τον κόπο. Έναν άνθρωπο που η ζωή του θυμίζει μεταξοσκώληκα που μεταμορφώνεται σε πεταλούδα. Πολύπλοκη και σύνθετη διαδικασία η παραγωγή του μεταξιού, χρειάζεται ομοιομορφία και συνέχεια στις κλωστές του υφάσματος, Να πλησιάζουν στην τελειότητα.
Κι ύστερα σκέφτομαι πώς να διαλέξω ανάμεσα σε έναν άνθρωπο μεταξωτό κι έναν άνθρωπο κασμιρένιο. Μάλλινο ύφασμα, ζεστό, πολυτελές, κομψό, ανθεκτικό και διαχρονικό. Ένας άνθρωπος σταθερός, αγνός. Φυσικός, ανεπιτήδευτος, ακατέργαστος. Δεν έχει ανάγκη από φροντίδα, αλλά από λίγη ποιοτική προσοχή για να παραμείνει υπέροχος. Μια ζεστή αγκαλιά, μια μαλακή αίσθηση το δέρμα, ένα τρυφερό άγγιγμα. Σπάνιος σα διαμάντι, μοναδικός, ακριβός.
Είναι κι άλλα, μα δε θα σου τα πω. Θα σε αφήσω να φανταστείς, να φτιάξεις εικόνες, να τις συνδυάσεις με την αφή σου και την υφή ενός υφάσματος.
