Στα μάτια σου η θλίψη κι η οργή, στα δικά μου ο φόβος κι η απόγνωση. Μέσα σου η προδοσία, μέσα μου κενό. Στα χρόνια που πέρασαν άφησαν ρωγμές η καθημερινότητα κι η ρουτίνα, τώρα μία μία ανοίγουν και η ραγισμένη αγάπη μας σπάει σε χίλια κομμάτια. Κι όμως σ’ αγάπησα τόσο πολύ, μόνο που τώρα πια δεν το θυμάμαι. Κι εσύ μ’ αγάπησες. Λένε η αγάπη μένει.
Ψέματα είναι. Ο έρωτας ίσως να γίνει αγάπη, μα η αγάπη όταν μετασχηματίζεται γίνεται οργή, δίνει τη θέση της στην κτητικότητα και τον εγωισμό, το νοιάξιμο κι η στοργή γίνονται μίσος και κατάρα. Καταλήξαμε να μετράμε ο ένας τα λάθη του άλλου σαν να κάναμε επανάληψη στα μαθηματικά που είχαμε μελετήσει στο σχολείο. Μετά τα λάθη αρχίσαμε να συγκρίνουμε ποιος αγαπούσε πιο πολύ, ποιος θυσιάστηκε περισσότερο στο βωμό της σχέσης. Ούτε τότε καταλάβαμε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Η επαφή μηδαμινή, ο καθένας κλεισμένος στον εαυτό του και το μαζί πήγε περίπατο. Τώρα πια όχι εμείς, μα εγώ κι εσύ. Δυο όντα τόσο ξεχωριστά χωρίς ούτε μία τόση δα μικρή υπερκάλυψη.
Τις νύχτες δεν μπορώ πια να κοιμηθώ, το άγγιγμά σου φωτιά στα σωθικά μου.
Πονάει η ανάσα στο στήθος μου, πνίγομαι σα να έχω μια θηλιά στο λαιμό. Κοιτάζω το ταβάνι και προσπαθώ να αδειάσω τη σκέψη μου γιατί όσο σκέφτομαι τόσο διαπιστώνω πως τίποτα δε μας έμεινε, πως δε μοιάζει η ζωή με εκείνο που ονειρεύτηκα μαζί σου, πώς φοβάμαι το αύριο που αναγνωρίζω πως έρχεται αδυσώπητο, πως φοβάμαι εσένα. Πόσο όμορφη η άγνοια, θα με κρατούσε ευτυχισμένη, σαν όπιο. Θα με άφηνε με μια ελπίδα πως μπορεί όλα να γίνουν όπως πρώτα.
Αναρωτιέμαι γιατί είμαι εδώ, γιατί είμαι μαζί σου. Μήπως αντί να σ’ αγαπώ και να σε θαυμάζω άρχισα πια να σε λυπάμαι; Να σκέφτομαι μη σε πονέσω ή τι θ’ απογίνεις χωρίς εμένα;
Απόψε είναι η νύχτα των μεγάλων αποφάσεων. Με τον καιρό έγινα βλέπεις πιο αποφασιστική. Εσύ θα με πεις σκληρή μα η αλήθεια είναι πώς αν ειλικρινά αγαπηθήκαμε τόσο βαθιά δε μας αξίζει αυτή η ανελέητη πτώση, η ανελευθερία, ο εγκλωβισμός σε μια κατάσταση που πια δε μας γεμίζει και μας αφήνει στερημένους, δυστυχισμένους, δίχως φως.
Ήρθε η ώρα ένας από τους δυο μας να φανεί δυνατός, να πει πρώτος αντίο. Μακάρι να ήξερες πόσο λυπάμαι που είμαι εγώ αυτή.
