Στην πλάτη σου δυο πληγές,
Δυο κατακόκκινα, ματωμένα σημάδια,
Τόσο συμμετρικά τοποθετημένα.
Ακόμη κυλάει το αίμα.
Είμαι ευτυχισμένη.
Μ’ ένα χαιρέκακο χαμόγελο στα χείλη.
Δε σε λυπάμαι.
Δε σε πονάω.
Δε με νοιάζουν τα δάκρυα που τρέχουν
Βροχή, χείμαρρος, ποτάμι από τα θλιμμένα σου μάτια.
Ούτε η αθωότητα που χάνεται απ’ την ψυχή σου.
Ούτε ο παράδεισος που κλαις γιατί στον κλέψανε.
Με αφήνουν τόσο αδιάφορη.
Είσαι δικός μου.
Ένας άγγελος αιχμάλωτος, δέσμιος στα χέρια μου.
Δεν μπορείς να φύγεις πια
Τα φτερά σου κομμένα,
Πεταμένα στο πάτωμα.
Εγώ τα ξήλωσα, με τα ίδια μου τα χέρια.
Χοροπηδάω πάνω τους σαν κακομαθημένο παιδί.
Τα κέρατά μου κατακόκκινα σχεδόν φωσφορίζουν.
Στα μάτια μου η πονηριά.
Η ουρά μου στροβιλίζεται σαν τρελή και σε κεντρώνει.
Η χαρά μου απίστευτη.
Ζήσε άγγελέ μου
Την κόλαση της θνητότητας στη γη.
Αμάρτησε μαζί μου.
Καμιά μετάνοια, καμιά άφεση δεν μπορεί να σώσει τους ανθρώπους.
Τώρα πια μπορείς να το δεις.
Άγγελέ μου
