Ζω τη ζωή μου.
Γράφω για τη ζωή μου.
Μα σου ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα. Όχι μόνο σε σένα, τώρα που το καλοσκέφτομαι, ούτε καν μονάχα στους άντρες που πέρασαν από εδώ κάποια στιγμή στο παρελθόν. Ανήκουν σε όλους εκείνους που με χτίσανε. Κι ήταν πολλοί, αν καθίσω να το αναλογιστώ λίγο παραπάνω. Λίγο οι αγαπημένοι μου συγγραφείς, λίγο η οικογένεια, λίγο οι δάσκαλοι, λίγο οι φίλοι. Ακόμα λίγο παραπάνω οι περαστικοί – έτυχε να συναντήσω μερικούς σε κάτι σταθμούς λεωφορείων, πάνω σε κάτι τραίνα που πήγαιναν στο πουθενά, ακόμη και στο δρόμο (μου δώσανε μαθήματα ζωής, θα πάρει ώρα να στα διηγηθώ). Και τέλος χρωστάω και στους άντρες της ζωής μου. Ευτυχώς δεν ήταν πολλοί. Δε μου άρεσε ποτέ να αναλώνομαι σε απλά και συνηθισμένα, ήθελα πάντα ένα εκρηκτικό μείγμα.
Είμαστε οι επιλογές μας, μου είχε πει κάποιος, που δε θυμάμαι ούτε το όνομά του, τώρα πια. Έχω μια κακιά συνήθεια να σβήνω τα πάντα. Δεν κρατάω τίποτα από τους ανθρώπους που δε με ενδιαφέρουν. Δε μένει ούτε ανάμνηση, ούτε συναίσθημα, ούτε πικρία, ούτε χαμόγελο. Υπάρχει μια παντελής αδιαφορία για την έλλειψη επικοινωνίας κι όχι μόνο.
Από εκείνον συγκράτησα αυτή την πρόταση. Δεν ήταν καν δική του.
Λογοκλοπή, θα πεις. Όχι. Είναι που ενστερνιζόταν την άποψη. Άλλωστε, δε νομίζω να του ζήτησε ποτέ κανείς copyrights.
Εγώ που δεν ενστερνίζομαι τις απόψεις των άλλων, πώς να πορευτώ στη ζωή; Άσχημο, να μη μπορείς να μοιάσεις κάπου, να ταιριάξεις, να νιώσεις μέρος μιας ομάδας. Όλοι σχεδόν το ζητάνε αυτό το κούμπωμα. Άλλος το ψάχνει σε αγκαλιές, άλλος στην οικογένεια, άλλος στους φίλους. Κι εμείς οι μόνοι;
Εμείς ψάχνουμε τρόπο να διασκεδάσουμε την πλήξη μας, όταν δεν είμαστε μόνοι. Όταν είμαστε, ψάχνουμε τρόπο να κάνουμε κάτι φωνές μέσα στο κεφάλι μας να πάψουν. Εγώ δεν τα καταφέρνω σ’ αυτό. Μάλλον χρειάζεται μεγαλύτερη αυτοσυγκέντρωση και δεν έχω και πολύ όρεξη να προσπαθώ, γενικά. Όλα στη ζωή πρέπει να έρχονται αβίαστα. Μη με πεις μοιρολάτρη, αλλά να, κάποιες φορές έχω βρεθεί να πιστεύω πως απλά δεν ήταν γραφτό. Όσο και να προσπαθείς, όσο κι αν το θέλησες, το σύμπαν δε συνομωτεί παρά μόνο για να αγναντέψεις λίγο τα αστέρια. Απλώς όλα εκείνα τα κομμάτια του παζλ κουμπώνουν στην ώρα τους. Κάποτε, κάποια στιγμή ανακαλύπτεις απαντήσεις σε κάποια γιατί. Αν είσαι αρκετά έξυπνος – όχι σαν εμένα – μπορεί να βρεις όλες τις απαντήσεις. Είναι κάτι σαν παιχνίδι, ένα κυνήγι χαμένου θησαυρού.
Μη μου ζητήσεις ποτέ να σου πω τι έμαθα από σένα, γιατί ξεχνάω γρήγορα. Κάποιες φορές βαριέμαι εξίσου γρήγορα. Μονοκοντυλιά, έλεγε η γιαγιά μου. Κόκκινη γραμμή, μου είχε πει κάποιος άλλος.
Βλέπεις χρησιμοποιώ πάντα τις πηγές μου, τις αναφέρω. Δεν ενστερνίζομαι τις απόψεις τους, είναι μια απλή αναφορά. Έτσι για την ιστορία.
Έτσι γράφονται οι ιστορίες, από εκείνους που τολμούν να τις διηγηθούν. Παραμύθια είναι κι αυτές, απλώς όταν δε βρεθεί κανείς να αντικρούσει, γίνονται μύθοι από γενιά σε γενιά. Και φτάνει η στιγμή που θα δεις σε ένα παραμύθι, το πρόσωπό σου να αχνοφαίνεται, μα θα είναι τόσο διαφορετικό, γιατί η σκοπιά του αφηγητή άλλαξε ακόμη και την οπτική του συγγραφέα.
