Αναμνήσεις,
Πυγολαμπίδες σε σκοτάδια βαριά
Ανοίγουν φώτα σε γωνιές του μυαλού σου.
Πράγματα που κλειδώνεις στα συρτάρια
Μαζί με αγάπες, στιγμές και γέλια.
Όχι δεν είναι το τέλος του κόσμου
Αλλά ξυπνούν οι θύμησες.
Τα κρύα βράδια δίπλα στη φωτιά που τρεμοπαίζει,
Τις νύχτες που το κρεβάτι σου είναι άδειο,
Όταν ζητάς μια αγκαλιά, ένα χάδι,
Όταν κλαις μονάχη τα χαμένα χρόνια,
Όσα δεν είπες,
Όσα δεν έζησες ποτέ,
Όσα δεν χάρηκες.
Γιατί δεν γέλασες;
Γιατί μεγάλωσες;
Το ξέρω. Θες να’ χεις ένα φίλο,
Να κουβεντιάζεις,
Έναν εραστή,
Να χάνεσαι στα μονοπάτια του πόθου.
Μα όταν ξυπνάς σου λείπει πάντα η αγάπη,
Ένα τραγούδι σιγοψιθυρισμένο στ’ αυτί σου,
Μια καλημέρα μέσα σ’ ένα φιλί,
Φως στο παράθυρό σου
Κι ένα χέρι στο στήθος σου
Να νιώθει τους χτύπους της καρδιάς σου.
Ψάξε κι ίσως βρεις κάπου μέσα στα συρτάρια
Αυτό που φοβήθηκες να νιώσεις…
Αναμνήσεις…
