Πόσους ανθρώπους έχεις κοροϊδέψει όλα τα χρόνια της ζωής σου; Πόσα ψέματα μπορεί να έχεις πει; Πολλά. Σε πόσα κουφάρια έχεις πατήσεις για να’ σαι πάντοτε ψηλά;
Δεν ήθελες να είσαι κακός. Ήθελες ίσως μόνο να σε σέβονται, να σε νοιάζονται, να σε αγαπούν, να σε εμπιστεύονται, να σε εκτιμούν, να είσαι καλός και συμπονετικός. Μα δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Κι εσύ είσαι άπληστος.
Άλλο το φαίνεσθαι, κι άλλο το είναι. Το δικό σου χρωματίστηκε μαύρο. Είσαι κακός, στριμμένος κι ανόητος. Πάντοτε αδύναμος στην πραγματικότητα κι όχι όσο δυνατός προσπαθείς να δείξεις. Μα πρέπει να σου αναγνωρίσω πόσο ψύχραιμος είσαι.
Όσο και να βουλιάζεις, κάθε φορά θα βρεις κάποιον πιο αδύναμο από εσένα, έναν αδύναμο κρίκο και θα στηριχτείς ή μάλλον σωστότερα θα πατήσεις πάνω του για να σώσεις το άθλιο τομάρι σου ή για να βρεθείς ψηλότερα από εκεί που σου αξίζει.
Κι όταν έρχεται η ώρα να βουλιάξεις, ο εγωισμός σου δε σε αφήνει να φύγεις μόνος. Θα βρεις εκείνον που σ’ αγάπησε εγκληματικά περισσότερο από όλους, ενώ δεν το άξιζες, για να τον τραβήξεις μαζί σου στην άβυσσο, να βουλιάξει μαζί σου στην κινούμενη άμμο.
Για σένα η αγάπη και το μίσος δε διαφέρουν γιατί δεν μπορείς να νιώσεις.
Κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς κοντύτερα σου είπαν κάποτε και θέλησες να κάνεις τα λόγια αυτά πράξη. Και τα κατάφερες. Άλλωστε καλύτερα να σε μισούν παρά να σε λυπούνται. Γι’ αυτό θέλεις να δείχνεις δυνατός κι απρόσβλητος.
Μόνο που η μοναξιά είναι πάντα εκεί. Μαζί σου. Ακοίμητος φρουρός του αθεράπευτου εγώ σου.
Γιατί η μοίρα των ανικανοποίητων είναι η μοναξιά.
Κι εσένα τελικά η μόνη σου αμαρτία είναι που γεννήθηκες ανικανοποίητος.
