Κόκκινο μελάνι στο χαρτί, αίμα που σταλάζει, δάκρυα, πόνος, λησμονιά.
Γράμματα, καυτές αναμνήσεις ανεξίτηλα σημάδια στο κορμί, χαραγμένα ως το θάνατο πέρα από τη λήθη.
Κοφτερή λάμα, στιγμή που τη ζεις ξανά και ξανά ως το τέλος.
Ζωή σαν παραμύθι, σαν νουβέλα.
Έρως, πόλεμος, ταξίδι, συνάντηση με το Θεριστή, μελαγχολία, λήθαργος.
Δαίμονες κι άγγελοι χορεύουν αδιάκοπα κι ανεξέλεγκτα μέσα στο νου. Σαν πεταλούδες ορμούν στο φως. Σαν πυγολαμπίδες αχνοφέγγουν στο σκοτάδι.
Κουβαλώ στην τσάντα μου ένα πακετάκι όνειρα, σφιχτοδεμένο κι ερμητικά κλειστό.
Μην τυχόν δραπετεύσει κανένα.
Μην τυχόν θυμηθώ όσα καλά έχω φυλάξει, στο πιο βαθύ και σκοτεινό, καλά κλειδωμένο συρτάρι του μυαλού.
Κανείς ποτέ μην τ’ ανοίξει.
Κανείς ποτέ μην τα βρει.
Κανείς ποτέ μην τα μάθει…
Τα μυστικά μου και με δει.
Γερασμένη πόρνη, που’ χει ξεφτίσει η θωριά της και περασμένα μεγαλεία ανασκαλεύει, σε μια πόλη – φάντασμα όπου τίποτε ποτέ δεν κινείται, παγιδευμένη.
Αν φύγεις κι εσυ, το μόνο κόσμημα που απέμεινε να φορώ στο λαιμό μου, η γύμνια πια δε θα σκεπάζεται.
Αν φύγω εγώ, η ελευθερία θα χτυπήσει την πόρτα σου, πουλιά που κελαηδούν ανείπωτους και άγνωρους σκοπούς, λουλούδια θα στολίσουν το διάβα σου.
Έφτασε η στιγμή κάποιος να πει πρώτος τη λέξη που μισώ και σαν το διάβολο φοβάμαι.
Θα σε αφήσω να ξεστομίσεις πρώτος “Αντίο.”.
