Με καταχώρησες στα απωθημένα. Εκεί με καταχώνιασες νομίζεις, τακτοποιώντας τις υποθέσεις σου, ίσα να βάλεις τη ζωή σου σε σειρά. Ξέρω οι αλλαγές κι οι ανακατατάξεις είναι μεγάλες κι ήθελες κάτι ήσυχο απλά να κρατά το μυαλό σου σε λήθαργο για να ξεκουράζεσαι. Ε δεν είμαι έτσι. Πώς να γίνει;
Ξέρω πως με ψάχνεις. Κάθε μέρα την ίδια ώρα. Κι ας είσαι μαζί της. Μαζί με εκείνη, που ισχυρίζεσαι πως αγαπάς, μα μακριά της κυνηγάς μια έλξη που ένιωσες,. Μια έλξη… Έτσι δεν είπες;
Και τώρα με ψάχνεις… Μόλις γυρνά το κεφάλι της, τρέχεις να με ψάξεις. Δεν σε κρατάει τίποτα. Αρκεί να δεις πού είμαι, τι κάνω, πώς περνάω τις μέρες μου, αν υπάρχει κάποιος άλλος, να συγκριθείς μαζί του. Ψάχνεις τη μορφή μου, σε φωτογραφίες, που σε αφήνουν να δεις τη ζωή μου λιγάκι απο την κλειδαρότρυπα.
Ζω. Χωρίς εσένα. Ναι. Τα καταφέρνω. Μη ρωτάς πώς. Πάντα τη βρίσκω την άκρη μου και να μη σε νοιάζει για μένα, σου είχα πει. Δε θα σε αφήσω ποτέ να με λυπηθείς, ποτέ πια να με δεις. Ευάλωτη κι ευαίσθητη, αθώα κι ερωτευμένη. Γιατί είμαι εγωίστρια. Γιατί με έχεις πληγώσει.
Πόσο ακόμα, λες, θα αφήνω την ψυχή μου έρμαιο στην αναποφασιστικότητά σου; Οι άνθρωποι μπορούν να περιμένουν. Όχι εγώ. Θέλω να ζήσω. Εκείνα που ονειρεύτηκα, σαν παιδί αχόρταγα, θέλω να τ’ αγγίξω. Τώρα ή ποτέ. Όλα ή τίποτα. Και με φοβάσαι. Δε σου μάθανε τον έρωτα σωστά. Χωρίς λογική, καλούπια, ταμπέλες. Δε σου μάθανε να μην τρέμεις όταν κοιτάζω μέσα στην ψυχή σου. Δε σου δείξανε πώς είναι η ένωση με την πρώτη ματιά. Απλή χημεία. Μάλλον δε διάβαζες στα σχολικά σου χρόνια.
Πάντα θα με ψάχνεις. Γιατί καμιά δεν είναι σαν εμένα και το ξέρεις. Γιατί καμιά δε θα μπορούσε να σε ερωτευτεί με τόσο πάθος, καμιά δε θα μπορούσε να σου χαρίσει ολόκληρο τον κόσμο, καμιά δεν επικοινωνούσε με το μυαλό σου χωρίς προσπάθεια, αβίαστα.
Δε σκέφτηκες ποτέ όμως, πως το ίδιο εύκολα, τον κόσμο που σου χάριζα, απλώνοντας τα δυο μου χέρια, θα μπορούσα να σου τον πάρω πίσω. Εσύ το διάλεξες. Έκανες την επιλογή σου. Γιατί απλά είσαι δειλός και ξέρεις μόνο να βόλευεσαι στο σίγουρο και το γνωστό. Και δε σε θέλω έτσι. Τι να σε κάνω; Να σε κυνηγώ από το πρωί ως το βράδυ, μέχρι να καταφέρεις να παραδεχτείς τι είμαι για σένα; Εσύ δεν μπορείς να μιλήσεις ατρόμητα για μένα ούτε καν στον εαυτό σου.
Δε μου αρέσει. Δε σε θέλω έτσι. Στα κρυφά. Κλεμμένες στιγμές. Να συντηρώ τον εγωισμό μου, την παραίσθηση πως με θέλεις κι εσύ, πως νοιάζεσαι, πως καίγεσαι. Πως απλά βαλτώνεις, μέσα σε καταστάσεις που δε μπορείς να αλλάξεις, για να μην πληγώσεις κανέναν. Όχι δεν είσαι τόσο καλός.
Πάντα θα με έχεις ανάγκη. Να σε κοιτάζω σαν να μην υπάρχει τριγύρω ζωή, να αναπνέω με τη δική σου ανάσα. Να σε νιώθω σα να υπήρχες πάντοτε εδώ. Να σε βλέπω, όπως ούτε εσύ δεν ξέρεις ότι είσαι. Να σε ξέρω όσο δεν άφησες κανέναν να σε γνωρίσει. Πάντα θα με θυμάσαι και θα με σκέφτεσαι.
Δε σε θέλω έτσι. Να μετανιώνεις, να με συγκρίνεις, να αναρωτιέσαι, να κοιμάσαι με τα αν. Να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου, πως ουδείς αναντικατάστατος. Να λες ψέματα στον καθρέφτη σου, πώς θα ξεφτίζαμε το ίδιο εύκολα, όσο άναψε εκείνη η φωτιά. Δε μας αξίζει.
Δε θα με ξεχάσεις. Γιατί δε σου έδωσα απλά μια νύχτα. Γιατί ήμουν πιο δυνατή από μια φτηνή επιθυμία. Πάντα θα με θέλεις εκεί, να ξέρεις ότι περιμένω κι επιμένω. Μα η επιβεβαίωση είναι μονάχα για τις κρατήσεις κι η καρδιά μου δεν είναι ξενοδοχείο.
