Σε ένα φεγγάρι αυγουστιάτικο απόθεσα τις ελπίδες μου και το ρομάντζο μου, το πάθος μου και το παραμύθι μας.
Σε ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι έδωσα προθεσμία. Κι αν δε φανείς κι ετούτη τη βραδιά, να μ’ αγκαλιάσεις, να με φιλήσεις σαν να’ τανε η πρώτη φορά και συνάμα η τελευταία, τότε σ’ αφήνω να ξεχάσεις πως ποτέ υπήρξα, έστω σαν μια περαστική.
Κάτω από τ’ αποψινό φεγγάρι, κοιτάζοντας μια θάλασσα γαλήνια κι ένα μονοπάτι αδιάβατο, θα περιμένω τα χέρια σου στους ώμους μου, μια έκπληξη, το χάδι στα μαλλιά μου, την ανάσα σου στο λαιμό μου, πότε σίγουρη, πότε ανυπόμονη, πότε αγχωμένη κι ανήσυχη, πότε ευτυχισμένη. Έτσι είναι ο έρωτας. Αυτό το φιλί. Η γεύση του ποτού στα χείλη σου, η ανάσα σου, που ξεψυχά στο στόμα μου. Τη φωνή σου να μου μιλά ψιθυριστά και μες στη ζάλη μου – αλήθεια – να μην ακούω τίποτα παρά μόνο να τη νιώθω να γαργαλά τ’ αυτάκι μου.
Έλα. Γιατί αν δεν έρθεις, στο ορκίζομαι, πως άλλο δε θα περιμένω. Κανένα βράδυ, κανένα χάδι, κανέναν έρωτα. Θα πάρω την καρδιά μου και κομματιασμένη, δίχως ελπίδα, θα την πετάξω στα σκουπίδια. Πως δεν αξίζει τίποτα θα πω, μήτε ο έρωτας, μήτε η αγάπη.
Μην αργήσεις, γιατί ο χρόνος μας, κάθε λεπτό που περνά λιγοστεύει και δεν αντέχω άλλο να σε στερούμαι. Μα αν δε φανείς, δε θα σε συγχωρήσω τούτη τη φορά. Σβήσε τη μορφή μου, καθώς θα σβήνω τη δική σου, σ’ αυτή την έκλειψη. Κι όταν ξαναγεμίσει το φεγγάρι, δε θα’μαι πια αυτή που γνώρισες, δε θα’μαι πια εδώ…
