Αύγουστος.
Έρημη η πόλη.
Στο δρόμο δυο τρεις που ξέμειναν εδώ.
Ο ήλιος καίει.
Μαζί μ’ αυτούς ξέμεινες κι εσύ.
Ο ήλιος σας καίει.
Σας καίει γιατί μαζί με την πόλη κι η ψυχή είναι έρημη.
Έλα τώρα. Το ήξερες κι εσύ πριν το πω εγώ.
Μην κλαις. Μια διαπίστωση ήταν.
Μην κλαις.
Μην κάνεις σα μωρό.
Αν δεν ήθελες να ζήσεις έτσι ας επέλεγες.
Μόνη σου είσαι.
Αν μετανιώνεις μπορείς ακόμα να τ’ αλλάξεις όλα.
Μπορείς να παλέψεις.
Τι πάει να πει φοβάσαι μην πονέσεις;
Κάθε ρίσκο έχει πόνο.
Μα ο πόνος είναι ζωή
Και το ρίσκο σου φέρνει τη ζωή.
Ρίσκαρε, άλλαξε.
Ίσως πονέσεις μα στο τέλος θα νικήσεις.
Σκέψου.
Τουλάχιστον εσύ θα ζήσεις.
Original content here is published under these license terms:
X
License Type:
Read Only
License Abstract:
You may read the original content in the context in which it is published (at this web address). No other copying or use is permitted without written agreement from the author.
Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους.
"Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."
