Χαμογέλασέ μου για να φωτίσεις το μονοπάτι που βαδίζω.
Τα φώτα του δρόμου είναι σβηστά.
Ούτε και ξέρω που πηγαίνω.
Τα τόσα λάθη μου ίσως και να μου έβαλαν μυαλό.
Μα αν με ρωτήσεις,
Δε μετανιώνω.
Θα τα ξανάκανα από την αρχή.
Γι’αυτό σου λέω…
Χαμογέλασέ μου.
Δώσε μου λίγο από το φως σου.
Μη με ρωτάς αν είναι έρωτας.
Βροχή είναι.
Δυνατή.
Κι εγώ δεν είμαι αυτό που ξέρεις.
Είμαι αυτό που ποτέ δε γνώρισες,
Γιατί φοβήθηκα να σου δείξω την ψυχή μου.
Οι άνθρωποι με εκμεταλλεύτηκαν.
Πίστευα πως κι εσύ θα κάνεις το ίδιο.
Τώρα πια καταλαβαίνω…
Οι άγγελοι δεν γίνονται δαίμονες αν δεν τους αλλάξεις εσύ…
Χαμογέλασε μου…
Στα δύσβατα μονοπάτια της ζωής το φως που χαρίζεις στην καρδιά μου είναι η δύναμη να προχωρήσω.
Original content here is published under these license terms:
X
License Type:
Read Only
License Abstract:
You may read the original content in the context in which it is published (at this web address). No other copying or use is permitted without written agreement from the author.
Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους.
"Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."
