Δεν είσαι εδώ ούτε κι απόψε όσο κι αν η ανάγκη φωνάζει μέσα στο μυαλό μου.
Όσο κι αν ο κόμπος στο λαιμό γίνεται θηλιά και με πνίγει.
Όσο κι αν το παράπονο στην καρδιά μου παγιδεύει τα όνειρα.
Είναι αργά για να αλλάξεις.
Κάποιο άλλο πρόσωπο στο νου σου ζωγραφίζεται.
Κάποιο άλλο φιλί αλητεύει στα χείλη σου,
Κάποια άλλη αγκαλιά τυλίγει το κορμί σου,
Κάποιο άλλο χάδι ταξιδεύει την ψυχή σου,
Κάποιο άλλο χαμόγελο φωτίζει τη ζωή σου.
Μα το δικό μου δάκρυ με συντροφεύει και μου θυμίζει πως πρέπει να σ’ αφήσω να φύγεις.
Και τα σεντόνια καίω να φύγει το άρωμα σου.
Κι αφήνω τη βροχή να μπει απ’ το παράθυρο ενώ κρατώ δυο ποτήρια μοναξιά, ένα για μένα κι ένα για σένα που έφυγες.
Στην υγειά μας….
Original content here is published under these license terms:
X
License Type:
Read Only
License Abstract:
You may read the original content in the context in which it is published (at this web address). No other copying or use is permitted without written agreement from the author.
Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους.
"Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."
