Βράδια σαν το αποψινό, που δε με παίρνει πάλι ο ύπνος – γιατί σκέφτομαι κι ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, γιατί η καρδιά μου χτυπά δυνατά – σου γράφω για να σου πω πως είμαι, τι κάνω…
Η κάθε μέρα πιο έντονη σε συγκινήσεις, κάθε φορά γίνομαι πιο δυνατή.
Δεν έχω καθόλου χρόνο. Δε θέλω να έχω χρόνο. θέλω να φωνάξω πως δε μου φτάνουν οι ώρες της μέρας.
Έχω τόσα πολλά ακόμα να κάνω. Τόσες επιτυχίες να πανηγυρίσω σαν τρελή. Τόσους φίλους να γνωρίσω, τόσους κόσμους, τόσους μακρινούς τόπους, τόσους ανθρώπους. Να χαθώ στον ορίζοντα, όχι στο ηλιοβασίλεμα, να αντικρύσω ανατολές, να μετρήσω όλα εκείνα τ’ αστέρια τ’ ουρανού που μου ξέφυγαν ως τώρα κι ίσως να ανακαλύψω καινούρια.
Ψάχνω την τελειότητα, εκείνον τον παράδεισο, μα θέλω τόσο να απολαύσω το ταξίδι, σαν παιδί. Έχω γίνει πολύ φιλόδοξη. Όχι ματαιόδοξη, μην τα μπερδεύεις!
Θέλω να φτάσω ψηλά. Να μπορείς να είσαι περήφανος για’ μένα.
Και θα φτάσω εκεί…
Τα παιδιά συνηθίζουν να ονειρεύονται, να μετρούν τ’ αστέρια, να ξεχνούν τις πληγές από κάθε πέσιμο κι όταν πέφτουν σηκώνονται με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.
Κι εγώ, ναι – το ξέρουμε κι οι δυο καλά – είμαι παιδί ακόμα.
Αρκετές φορές έπεσα, δε νομίζεις;
Ώρα να σηκωθώ. Κι αυτή τη φορά θα’ ναι πολύ ψηλά.
Δε με νοιάζει αν θα ξαναπέσω μετά, αρκεί να μπορέσω ν’ ανέβω εκεί ψηλά.
Έχω τόσα όνειρα, τόσες σκέψεις και μέσα απ’ τα πολλά λάθη που κάνω ένα μόνο ξέρω.
Θέλω να σε κάνω περήφανο, όπως έκανες εσύ εμένα.
Κάποια μέρα θα φτάσω ψηλά.
Τόσο ψηλά που ίσως σ’ αγγίξω.
Δε θ’ αργήσει αυτή η μέρα.
Στο υπόσχομαι…
