Στη φυγή κρύβονται οι ευθυνόφοβοι. Το ξέρουμε καλά και οι δυο.
Ξυπνάω το βράδυ λουσμένη στον ιδρώτα κι είναι απλά χειμώνας. Η θέρμανση κλειστή και το διαμέρισμα μοιάζει ψυγείο. Η ανάσα μου ζωγραφίζει σύννεφα. Σε μια αναπνοή πονάνε τα πνευμόνια μου. Κι εγώ φοβισμένη και μόνη. Σε ένα μέρος που δεν μπορώ να αποκαλέσω σπίτι. Μούσκεμα το κορμί μου, κοφτή η ανάσα. Εφιάλτης ήταν. Θα περάσει. Λέω στον εαυτό μου. Ψάχνω ένα τσιγάρο ν’ ανάψω και το μπουκάλι με το ουΐσκι. Λίγο αυτοκαταστροφικά εμείς οι καλλιτέχνες.
Τα δάχτυλά μου κρυσταλλωμένα τα νιώθω. Θέλω να σου γράψω. Προσπαθώ σιγά σιγά να τα ζεστάνω και να τα λυγίσω. Ξέχασα να ανοίξω τη θέρμανση.
Έξω από το σκονισμένο μου παράθυρο, μια πόλη απροσπέλαστη, αχανής, ακοίμητη, αήττητη, γεμάτη. Έξω από το παράθυρό μου, μια χιονισμένη Νέα Υόρκη, που ερωτεύτηκα πριν σε γνωρίσω. Γιατί η καρδιά μου χτυπούσε εδώ. Στη δημιουργία, στην ανωνυμία, στην καλλιτεχνική μου φύση που οργίαζε. Ύστερα ερωτεύτηκα εσένα. Και τώρα μοιάζει φτωχό και γκρίζο κάθε όνειρο.
Και σε μισώ. Και με μισώ. Που τα παράτησα όλα, γιατί νόμιζα θα μου περάσει – αν βρεθώ μακριά σου – θα ξεχάσω. Απόσταση… Αφού σε κουβαλάω στο μυαλό μου, σα θεριό αδάμαστο, να με κατατροπώνεις κάθε νύχτα, που τολμώ να αφήνω ελεύθερο το ασυνείδητό μου. Εκεί σαν το στοιχειό, ψάχνει η μορφή σου να βρει ευκαιρία, να φανερωθεί, να παλέψει μαζί μου, να με διαλύσει.
Με σημάδεψες, ανάθεμά σε. Κι ανάθεμα κι εμένα, που σου το επέτρεψα. Να σε διαγράψω προσπαθώ και δε μπορώ. Θέλω απλά να σβήσεις. Σαν να μην υπήρξες ποτέ. Η φωνή σου, η μορφή σου, τα μάτια σου, όλα εκείνα που ζωντανεύουν στα μάτια μου. Θέλω να χαθείς. Η απόσταση δε βοηθάει. Η νέα μου ζωή, οι άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα και τη γεμίζουν, τα ξένα κρεβάτια που κοιμίζουν το κορμί μου, τα χέρια που το χαϊδεύουν, οι ψυχές που ακουμπούν πάνω του την ιστορία τους, οι αγκαλιές που το τυλίγουν. Όλα κενά.
Ανάθεμα! Δεν μπορώ να σε ξεχάσω κι αναλώνομαι στη μάταιη προσπάθεια. Γιατί κάθε καινούριο που συναντώ, κάθε όνειρο που βλέπω να ζωντανεύει, κάθε εικόνα που γεμίζει το βλέμμα μου, ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σου. Όχι πως μου λείπεις. Όχι. Αφού δε σε είχα αλήθεια ποτέ. Πως γίνεται, το φάντασμα σου να χώνεται παντού; Ο πληγωμένος μου εγωισμός είναι μονάχα; Ή προσπαθώ να εκλογικεύσω τα πάθη μου, χρεώνοντας του τα πάντα;
Πόσα χιλιόμετρα μας χωρίζουν; Μήτε και ξέρω. Σίγουρα μια πτήση υπερατλαντική. Εγώ να δοκιμάζω τα όρια μου, μακριά από κάθετι που αγάπησα. Μακριά από οικογένεια και φίλους. Μα πάνω από όλα μακριά σου. Έτσι κάνω όταν ζορίζει το πράγμα. Απλά φεύγω. Γιατί όταν μένεις εκεί που δε σου πρέπει, κρατιέσαι από απομεινάρια και όνειρα. Γιατί βασανίζεσαι, καθώς αφουγκράζεσαι τη σιωπή που πέφτει, όταν δεν έχει μείνει τίποτα πια για να πεις.
Δε θα σου χρεώσω πως έμεινα πίσω για σένα. Δε θα σου χρεώσω τη ζωή που δεν έζησα. Δυνατή να με θυμάσαι. Έτσι να νομίζεις. Πως είχα απλά τα κότσια να φύγω, να προχωρήσω, να σταθώ στα πόδια μου, για μένα μονάχα. Έτσι να νομίζεις. Όχι πως τρόμαξα, πως τρέμανε τα πόδια μου, πως οι ευθύνες ήταν βαριές κι ασήκωτες. Γενναία να με σκέφτεσαι. Όχι ντροπιασμένη και δειλή. Όχι ευθυνόφοβη.
Όλα τα βάρη πάνω μου δε θα τα πάρω. Πρώτος εσύ έπρεπε να χρεωθείς τα δικά σου, μα τότε σε λυπήθηκα. Είπα πως κουβαλάς το δικό σου σταυρό κι ανεβαίνεις ένα Γολγοθά άγνωρο για μένα. Είπα πως μπορώ να βαστάξω τα βάρη και των δυο μας, γιατί δε σου έπρεπε κι απλά δεν ήσουν έτοιμος. Μα έκανα λάθος. Καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Βαρέθηκα να σε δικαιολογώ, επιπόλαιε έρωτά μου, ανώριμε εραστή που τρύπωσες απλά στη ζωή μου, μέσα από χαραμάδες που άφησα ανοιχτές για σένα. Στις συγγνώμες που ζητούσες μετανιωμένος για το αθέλητο παιχνίδι σου με τα αισθήματά μου που ποτέ δεν πίστεψες. Στις συγγνώμες που ζητούσες για το ασυγκράτητο εγώ σου, που απλά με έμπλεκε σε ιστούς, που δεν μπορώ ακόμα να ξεφύγω. Είναι απλό. Στο τίποτα, στο λίγο προσπάθησες να με συνηθίσεις, μα είχα μάθει στο πολύ και άρχισα να ονειρεύομαι.
Όλο σου γνέφω αντίο. Μα ολοένα επιστρέφεις. Το αύριο θα ξημερώσει ήσυχα. Αυτό το απόψε είναι που δεν περνά. Πες επιτέλους “Καληνύχτα.”.
