Δε λέει να χειμωνιάσει. Όλο θα φύγω λέω κι όλο εδώ είμαι. Μετρώ αντίστροφα τις μέρες κι αντί να’ ρθει χειμώνας… εκείνος φεύγει, ξεμακραίνει όλο και πιο πολύ.
Μπαίνει αχνά ένα φως από τις χαραμάδες κι από την άτιμη κουρτίνα που δεν κάθεται στη θέση της ποτέ.
Μου έλειψες. Πολύ. Αυτή η αχτίδα φωτός εσένα μου θυμίζει.
Εκείνο το χαμόγελο. Εκείνα τα μάτια. Εκείνα τα χείλη. Το φιλί σου. Τα χέρια σου. Η αγκαλιά σου. Όπου είσαι εσύ, εκεί είναι σπίτι.
Ελέγχω άλλη μια φορά. Βαλίτσες έτοιμες, τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο κομοδίνο δίπλα στην τσάντα μου, τσιγάρα στο τραπέζι μαζί με τον καφέ μου. Ένα τελευταίο πριν το δρόμο. Ένα καράβι να με περιμένει. Κι εγώ κομμένη στα δυο. Πού να σου εξηγώ… Πως έπειτα από τόσο καιρό μακριά σου, ακόμα και με σένα νιώθω ξένη. Πώς να σου πω τι έγινε τόσο καιρό που δε με βλέπεις, που σου λέω ψέματα πως είμαι καλά. Πώς να κρύψω τα μάτια μου να μη με καταλάβεις; Πώς να κρατήσω τα δάκρυά μου σα θα μ’ αγκαλιάσεις πρώτη φορά;
Κι ακόμα να μοιράζομαι στα δυο. Να φύγω ή να μείνω;
Γιατί είπα κάποτε δε θα γυρίσω εδώ κι ύστερα επέστρεψα. Γιατί είπα δε θα φύγω μακριά σου κι όμως έφυγα. Γιατί είπα, σε φοβάμαι. Δε θέλω να σε χάσω. Και σε άφησα.
Και εγένετω φως. Εσύ. Το δικό μου το φως. Γιατί το μυαλό μου πάντα με περιέπαιζε. Κι η καρδιά μου απλά έψαχνε ένα τρόπο να λοξοδρομήσει από την πεπατημένη. Και εγένετω φως. Όταν κάποιος με ρώτησε που θα γυρίσω. Δεν είπα σπίτι… είπα τ’ όνομά σου. Κι όταν κατάλαβα, ξανά ο ίδιος φόβος.
Γιατί είμαι τρελή. Κι έβαλα κάποιον άλλο πάνω από σένα. Κι εσύ το ξέρεις. Και μ’ αγαπάς. Και ντρέπομαι.
Γιατί απλά είμαι τρελή. Όχι ονειροπαρμένη, αλλοπαρμένη είμαι. Γιατί σε σένα τρέχω πάντα. Για τα καλά και για τα άσχημα. Για τα εύκολα και τα δύσκολα. Γιατί εσένα μόνο, μόνο εσένα έχω. Δικό μου. Κι είπα θα σε χάσω και τρόμαξα. Πώς να σου πω σ’ αγαπώ; Αν δε μ’ αγαπάς το ίδιο, πώς θα συνηθίσω να ζω χωρίς εσένα;
Να με προσέχεις, όχι να με αντέχεις. Να με φροντίζεις, όχι να με ανέχεσαι. Είναι στιγμές που δε μ’ αναγνωρίζω… κι εσύ με ξέρεις. Είναι στιγμές που με μισώ… κι εσύ με λατρεύεις.
Μη!
Μην είσαι τόσο υπέροχος. Μην είσαι τόσο δικός μου. Μην είσαι ο έρωτας. Ένας φίλος μόνο έπρεπε να είσαι.
Μην είσαι το φως μου. Έχω πολύ σκοτάδι. Το συνήθισα. Όταν φέγγεις τρομάζω. Όταν μιλάς δεν ηρεμώ. Αγωνιώ, μήπως μια μέρα πάψεις να μου μιλάς, μήπως μιλάς σε κάποιαν άλλη.
Διάολε! Εδώ ήμουν πάντα, όσο μακριά κι αν έτρεχα. Όσο κι αν πάλευα να μείνω μακριά. Όσο κι αν έψαξα να χαθώ σε άλλα χέρια.
Να πάνε οι φόβοι όλοι στην ευχή! Όταν μου κράτησες το χέρι το ήξερα πως ήσουν μόνο εσύ η δύναμή μου, η πίστη μου.
Και εγένετω φως. Στα μάτια σου. Στο φιλί σου. Έρχομαι πίσω. Εκεί που πάντα με περίμενες…
