Δε  με γνωρίζω και δε με ορίζω πια. Οι εκπλήξεις που μου παρέχει ο εαυτός μου καθημερινά, με αφήνουν ενεή και ανεξίτηλα απρογραμμάτιστη τη ζωή και την κάθε στιγμή. Έχω αλλάξει και κάθε μέρα αλλάζω περισσότερο. Είπα στον εαυτό μου να αφήσει στην άκρη το “ποτέ”, να βάλει το ίσως και το ναι σαν ιδεά στο μυαλό του κι ύστερα να κάνει πράξη ένα νεωτερισμό, να κηνυγήσει ένα όνειρο, να οραματιστεί χίμαιρες, να αρπάξει ένα σπαθί και να πολεμήσει. Στο φως αφέθηκα να βγω κι άφησα πίσω το σκοτάδι που με είχες αναγκάσει να κρύβομαι. Ελεύθερη πια, από κάθε φόβο. Ντυμένη στα λευκά, καλοκαίριασε μπροστά σε ένα παράθυρο με θέα το Αιγαίο. Κοιτάζω τη βαθιά μπλε θάλασσα του πελάγους, ατενίζω το μέλλον. Εκείνο που αφήνω την μέρα που θα ξημερώσει, να το φέρει μπροστά μου. Σου άφησα ένα αντίο κι αφήνω μια καλημέρα στο αύριο, ένα καλωσόρισμα στο καινούριο. Μια ουτοπία μπορεί να σου μοιάζει κι εγώ ανόητη, αθεράπευτα ρομαντική και ανώριμη. Μα δες. Δε με νοιάζει πια. Γιατί πάντα έτσι ήμουν, κι ήρθες εσύ για να με αλλάξεις. Και προσπάθησες πολύ κι εγώ αθώα κι ερωτευμένη, νόμιζα πως είχα βρει το θεό μου. Πιστή αφέθηκα να με κατευθύνεις σε έναν τρόπο ζωής που μου ήταν ξένος μα έμοιαζε ευκολότερο να υπακούω σε εντολές παρά να παίρνω ρίσκα. Και σ’ ακολούθησα. Και υπάκουσα. Κι είπα στην επαναστάτρια μέσα μου να σταματήσει την αναρχία, να μπει σε ένα καλούπι, να βγει στον κόσμο σου ήσυχη, χαμηλών τόνων και σοβαρή. Κι ήρθε μια μέρα που όλα όσα κρύβονταν μέσα μου καλά και πάλευαν με νύχια και με δόντια να μην ξεχαστούν, να μην με αφήσουν, αποφάσισαν ξαφνικά κι αυτοβούλως να βγουν στην επιφάνεια. Πόλεμος γινόταν μέσα μου. Από τη μια ο έρωτας, εκείνος ο τυφλός, που μου έλεγε “μείνε εδώ” κι από την άλλη ούρλιαζαν τα θέλω μου εκείνα τα πνιγμένα. Εκείνη η τρέλα του ανελέυθερου ανθρώπου, που ήθελε πάντα να γνωρίσει τον κόσμο, που ψάχνει τρόπο να βγει από μια φυλακή που όχι μόνο διάλεξε μόνος για τον εαυτό του και δεν μπορεί πουθενά να τη χρεώσει, αυτή μονάχα με έπνιγε. Μπροστά ο έρωτας, πίσω ο χαμένος παράδεισος. Κι αν ήξερα στ’ αλήθεια πόσο με είχες προδώσει πασχίζοντας να με αλλάξεις, ίσως να μη σε είχα αγαπήσει ποτέ. Μα εκείνο το συναίσθημα με είχε κατατροπώσει. Είχα ηττηθεί κατά κράτος και σου έκανα τη χάρη, σου επέτρεψα να με αλώσεις, να μ’ αλλοτριώσεις. Να προσπαθήσεις να με φέρεις στα μέτρα σου, να με πλάσσεις, να γίνω εκείνο που ήθελες. Κι εγώ απλώς για να σε ευχαριστήσω, να σε ικανοποιήσω, ή μήπως να σε κρατήσω γιατί δεν άντεχα τον αποχωρισμό, έγινα πιόνι σου σε ένα παιχνίδι που δεν ήτανε ποτέ δικό μου. Σε κάτι τέτοια παιχνίδια πάντα χαμένος είσαι.
Μα εσύ έχασες πιο πολλά. Γιατί βρέθηκα κάποια στιγμή να είμαι εσύ, όχι απλά να σου μοιάζω.
Και τώρα στέκομαι εδώ, μπροστά σ’αυτό το παραθύρι, ελεύθερη από έγνοιες, φόβους, προκαταλήψεις, ανάγκες. Ελεύθερη από το κλυβί που είχα διαλέξει να κλειστώ, ελεύθερη από σκέψεις θλιβερές, απ’ τη ρουτίνα. Ελεύθερη μετά από έναν πόλεμο. Κι ας ήταν εμφύλιος γιατί πάλευα μονάχα με τον εαυτό μου. Δεν πάλεψα ποτέ μαζί σου. Και το παράδοξο είναι πως δε μετράω πληγές και δε μου λείπει τίποτα. Μονάχα έχω ακόμα σημάδια που θα σε θυμίζουν όταν τα κοιτάζω. Αλλά τώρα σκέφτομαι πως με έκανες σοφότερη. Σαν εμπειρία μοιάζουν ετούτα τα σημάδια. Κι έτοιμη πια, σαν να μην υπήρξε ποτέ το διάλειμμα, σαν να μην υπήρξες ποτέ εσύ, σαν να μην υπήρξε ποτέ φυλακή, έτοιμη πια να ρισκάρω. Σε μια ελεύθερη πτώση με το αλεξίπτωτο στους ώμους, να αφήσω τον αέρα να μαστιγώσει το πρόσωπό μου, όσο κόβεται η ανάσα μου. Σε μια κατάδυση στα πιο βαθιά νερά, να δω τον κόσμο εκείνο το θαλάσσινό που πάντα αγαπούσα, να βυθιστώ σε επιθυμίες, να κολυμπήσω στις δυσκολίες, να κερδίσω ακόμα μια φορά τη μάχη με το χρόνο. Αυτό το χρόνο που κυλά τόσο διαφορετικά μακριά σου. Τόσο ήσυχα κι όμορφα, δίχως άγχος.
Αναρωτιέμαι πώς κατάφερα να κρύψω τόσο καλά αυτή την ανάγκη για έρωτα, για πάθος, για ζωή. Αυτή την επιθυμία για χαμόγελο, για ευτυχία στα μικρά κι απλά, στα καθημερινά. Στο είναι μου εκπτώσεις πια δεν έχει. Γιατί ένα παράθυρο θα μένει πάντα ανοιχτό και θα βλέπει στο Αιγαίο. Από ένα κυκλαδίτικο νησί ρίχνω τις στάχτες μας σπονδή στη θάλασσα κι αφήνω ένα αντίο να το πάρουν οι άνεμοι.