Έμαθα ν’αγαπώ τη μοναξιά μου
Και τη σιωπή,
Ένα μπαλκόνι με θέα το Αιγαίο,
Ένα κατακοκκινο γεράνι,
Κι ένα οποιοδήποτε βιβλίο.
Κοίταξέ με!
Μου μοιάζεις…
Έμαθες ν’αγαπας τα παραμύθια και τα άλικα τριαντάφυλλα,
Το νερό και την αίσθηση της άμμου στα πόδια σου
Σε ατελείωτους περιπάτους στην παραλία,
Έμαθες να αγαπάς και τους ανθρώπους
Κι εκείνοι σε πρόδωσαν.
Έμαθες πια κι εσύ να αγαπάς τη μοναξιά σου.
Τη συνήθισες.
Και τα καλοκαιρινά βράδια με τους έναστρους ουρανούς,
Το φεγγάρι, τις ευχές όταν πέφτουν αστέρια,
Τη βροχή
Και τη σιωπή.
Μάθαμε να ταξιδεύουμε,
Ο καθένας με το δικό του τρόπο.
Σε πρωτοσυνάντησα μα σε γνώριζα χρόνια.
Μοιράστηκα μαζί σου τη σιωπή,
Για να μπορείς ν’ακούς τους χτύπους της καρδιάς μου.
Original content here is published under these license terms:
X
License Type:
Read Only
License Abstract:
You may read the original content in the context in which it is published (at this web address). No other copying or use is permitted without written agreement from the author.
Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους.
"Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."
