Έμαθα να λέω ψέματα. Δεν ξέρω αν το έκανα με επιτυχία, αλλά δε μου άρεσε.
Τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει, ήταν πάντα τα δικά σου.
Γι’ αυτά τα μάτια γύρισα.
Απλά δε θέλω να το παραδέχομαι γιατί είναι παιδιάστικο, χαζό και χωρίς νόημα (όπως τα περισσότερα πράγματα που κάνω και λέω – έτσι αφιλτράριστα, όπως μου έρθουν, αψυχολόγητα, κυκλοθυμικά.). Και γιατί δε μου αρέσει να είμαι ευάλωτη μπροστά σου. Μονίμως είμαι απλά γυμνή. Τελικά μάλλον με ξέρεις καλύτερα από ότι νόμιζα.
Συγγνώμη.
Ξέρεις εσύ γιατί.
Κι ευχαριστώ για πολλά, μα πιο πολύ που δε με άγγιξες εχθές, που δε μ’ αγκάλιασες.
Η καληνύχτα έπρεπε να ήταν αντίο. Έκανα λάθος στη λέξη.
Σήμερα είναι εκείνος ο θάνατος, που πάψαν οι φωνές στο κεφάλι μου. Σιγά σιγά θα ησυχάσουν όλα.
Υ.Γ. Συνοπτικά… Δε χανόμαστε… Ελεύθερος. Dismissed.
Original content here is published under these license terms:
X
License Type:
Read Only
License Abstract:
You may read the original content in the context in which it is published (at this web address). No other copying or use is permitted without written agreement from the author.
Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους.
"Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."
