Σ’ αγγίζω και μοιάζει ηλεκτρισμός η επαφή με το γυμνό σου δέρμα. Και τρέμω από έξαψη κι ανυπομονησία, καθώς τα χέρια μου ανακαλύπτουν το κορμί σου. Γιατί απόψε τελειώνει η αναμονή κι είσαι δικός μου. Κι η απορία, αν θα είναι όπως ονειρευτήκαμε τούτη η βραδιά, αφήνεται να χαθεί κάπου στην ανυπαρξία. Καλύτερα κι από όνειρο, μπορώ να στο υποσχεθώ. Σου είπα, απόψε θέλω να σε μάθω. Όπως κανείς άλλοτε δεν έχει προσπαθήσει. Όπως κανείς ποτέ δεν τα κατάφερε. Μα εμένα μου ανήκεις και θέλω τόσο να αποκτήσω κάθε κρυφό σημάδι σου, να σε φροντίσω, να σου χαρίσω όχι μονάχα μια στιγμή ηδονική, μα μια αιωνιότητα αναμνήσεων. Γιατί ο έρωτας, αγάπη μου, δεν είναι μόνο μια βραδιά. Είναι μια ολόκληρη παράσταση που παίρνει χρόνο, να τη σκηνοθετήσεις, να μάθεις τα λόγια σου, να υποδυθείς το ρόλο σου. Εκείνον που είχες φτιαχτεί για να παίξεις. Εκείνον για τον οποίο σε προόριζε η ζωή. Εκείνον για τον οποίο έκανες προπόνηση πριν τον τελικό αγώνα. Όπως, για να σε ερωτευτώ, μαζεύτηκαν οι μοίρες κι αποφάσισαν να φέρουν στη ζωή μου ένα ψέμα ή και περισσότερα, να τ’ αγαπήσω κι ύστερα απλά να ανοίξω τα μάτια μου, να δω πως έχανα τον εαυτό μου και να φύγω. Έτσι μονάχα μπορούσα να ξέρω, πως όταν ήρθες – κι άρχισα δειλά δειλά να παραδέχομαι πως ένας αέρας ανανέωσης κι ένα συναίσθημα παράξενο μέσα μου ξυπνούσε, που ως τώρα ποτέ δεν το είχα νιώσει, τόσο έντονο, τόσο ζωντανό, τόσο πολιορκητικό – ήταν πραγματικά ο έρωτας.
Αν με ρωτήσεις απόψε, ξέρω μονάχα να σου πω πως τα χείλη σου φτιάχτηκαν για να με φιλήσουν. Έκαναν χίλιες πρόβες πριν, μα μόνο με τα δικά μου βρήκαν ένα σπίτι, μια φωλιά. Μόνο στα δικά μου χείλη μπορούσε το φιλί σου να αποθέσει την ανάγκη του, την ανάσα του, το πάθος για ζωή. Φτιάχτηκαν τα χείλη μας για μια πρώτη ένωση, μια ηλεκτρική επαφή, που έκλεινε με ένα χαμόγελο. Ίσα για να καταλάβεις που ανήκεις. Και τα ακροδάχτυλά μου φτιάχτηκαν μόνο για να σ’ αγγίξουν, να σε χαϊδολογήσουν, να ανακαλύψουν κάθε σημάδι, κάθε πτυχή του κορμιού σου, να ταξιδέψουν στο γυμνό σου δέρμα, να σε κάνουν ν’ αναριγήσεις, ν’ αναστενάξεις, το δέρμα σου να φλέγεται και το κορμί σου να συσπάται, την ανάσα σου γοργή και το φιλί σου απελπισμένο. Κάπου εδώ είναι η μαγεία. Εκεί που τα χείλη μου θα διατρέχουν το κορμί σου, όπως το αίμα στις φλέβες σου, εκεί που θα μου κόβεις την ανάσα, ίσα που θα προλαβαίνω ν’αφήσω να ξεφύγει ένας αναστεναγμός, μονάχα ένα ναι, μια άνευ όρων παράδοση, όταν στα χέρια σου το κορμί μου σαν μια κιθάρα θα παίζει μουσική. Θα τεντώνει σα χορδή και θα αφήνεται, λίγες στιγμές συνάντησης με το δημιουργό μας. Λίγες στιγμές απ’ τον ουράνιο κόσμο κι ύστερα η αγκαλιά σου, ένας επίγειος παράδεισος, να αποκοιμηθώ αποκαμωμένη με ένα χαμόγελο ευτυχίας, κουλουριασμένη με μαξιλάρι το μπράτσο σου, κι εσύ κολλημένος πάνω μου να με τυλίγεις προστατευτικά και να μυρίζεις τα μαλλιά μου. Μονάχα ένα θέλω το πρωί. Ένα φιλί, το χαμόγελό σου και τον καφέ μου! Ξέρεις πόσο μου αρέσει να μου φτιάχνουν τον καφέ μου…
