Σβήνω και γράφω, γράφω και σβήνω. Θα μου πεις στην αναζήτηση της τελειότητας…
Όχι, μικρή μου αγάπη.
Διορθώνω τα γραπτά μου, μην τυχόν διαβάσεις, μην τυχόν καταλάβεις κάτι από μένα, μην τυχόν νιώσεις, μην τυχόν αναγνωρίσεις κάτι δικό μας. Φόβος είναι και αν. Αυτό το μην τυχόν. Μην τυχόν θυμηθείς λίγο ιδιαίτερα, το πρόσωπό μου, το δάκρυ που δεν είδες ποτέ, την απελπισία που έπνιξα, τον έρωτα (αυτόν θα τον θυμάσαι), τα μάτια μου βλέπεις ποτέ τους δεν κατάφεραν να κρυφτούν. Ας πνίγω τις λέξεις, ας πνίγω την οργή, κάποιες φορές τη θλίψη. Τι μένει; Πίκρα; Όχι, από αυτό δεν είχα ποτέ. Έχω μια αγάπη στα γλυκά και πιο πολύ στη σοκολάτα (σουφλέ σοκολάτας και δυο μπάλες παγωτό με άρωμα βανίλια Μαγαδασκάρης).
Και τι με νοιάζει πια; Απορώ κι εγώ η ίδια. Μάλλον φταίει που φοβάμαι. Με γέμισες τύψεις κι ενοχές. Λες κι αυτές που είχα μονάχη μου δε μου φτάνανε. Έπρεπε να φορτωθώ και τις δικές σου. Κι ίσως ακόμη να μην είναι αρκετές. Έχω ακόμη χώρο να γεμίσω, κουράγιο να σηκώσω τις δικές μου αμαρτίες, μα και των άλλων.
Κουράζομαι βέβαια, αλλά τι τα θες; Όλα μια συνήθεια είναι.
Συνήθισα με τη σκέψη σου κι αν δεν έρθει για μια στιγμή να με επισκεφθεί, ανησυχώ. Μην έχω πάθει κάτι, μην πέθανα και δεν το έχω καταλάβει. Τη λες αυτή τη σκέψη και δείγμα ζωής. Το θυμό, τον έρωτα, την αγάπη, τη συγχώρεση…
Ζω. Ακόμη. Μπορώ. Μπράβο μου. Το περίμενα. Γιατί πάντα ήμουν δυνατή, ακόμη και στις μεγαλύτερες αδυναμίες μου. Είναι οι στιγμές, μικρή μου αγάπη, εκείνες οι μηδαμινές στιγμές, ίσως και κλάσματα του δευτερολέπτου, που μας οδηγούν από το απόλυτο μηδέν στο απόλυτο όλα κι από το πάντα στο ποτέ, δίχως ενδιάμεσες στάσεις ή διαβαθμίσεις.
Δίχως υποχωρήσεις.
Πόλεμος ήταν. Ή χάνεις ή κερδίζεις. Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Εγώ δε δικαιούμαι να γράφω. Έχασα. Κέρδισες εσύ. Μη με ρωτήσεις τι. Δεν έχω ειλικρινά ιδέα. Πάντως κέρδισες. Εγώ ηττήθηκα κατά κράτος. Χωρίς εγωισμό, χωρίς μεγάλες λέξεις, χωρίς φανφάρες.
Έπαιξες εσύ ένα παιχνίδι (έτσι είναι ο πόλεμος αυτός – παιδική χαρά) – εγώ δεν έπαιζα μαζί σου, έπαιζες μόνος σου – αλλά στο τέλος κέρδισες. Έχω μάθει από μικρή να χάνω. Δεν κλαίω. Απλά μετά, δε θέλω, βρε αδερφέ, να παίξω. Δεν είναι και πολύ διασκεδαστικό να χάνεις. Κι όταν χάσεις μια φορά, είναι στο δρόμο κι έρχονται, η δεύτερη και η τρίτη.
Οπότε για να γλιτώσω, είπα να αρχίσω να γράφω. Σκέφτομαι, θυμάμαι και γράφω. Και σβήνω. Και ξαναγράφω. Φαύλος κύκλος. Αέναος αγέρας από τα βόρεια. Ατέλειωτη νεροποντή σα να έχουν κυλούν του ουρανού οι ποταμοί. Ατέρμονος σεισμός τεκτονικός συθέμελα δονεί το μυαλό μου… Ποτέ δε θα ησυχάσω.
Τουλάχιστον είμαι εδώ, σε σκέφτομαι και γράφω. Άρα ζω.
