Σε νιώθω δίπλα μου αμήχανο, με τα μάτια χαμηλωμένα σε εκείνο το τσιγάρο, που όλο μόνο του σβήνει κι όλο το ανάβεις ξανά και ξανά, στριφογυρνώντας το στα μακριά σου δάχτυλα. Κι όλο ρωτάω να μάθω για σένα μα εσύ δε μιλάς, ντροπαλά με κοιτάζεις, κλεφτά, σαν παιδί που ερωτεύεται για πρώτη φορά. Με φοβάσαι; Σε ρωτάω χαμογελώντας και εσύ απορημένος με το τόσο θράσος μου δεν ξέρεις τι να απαντήσεις.
Ξέρω, σε φέρνω σε δύσκολη θέση, μα είναι λίγο διασκεδαστικό που και που, γιατί σαν σχολιαρόπαιδο χαμογελάς και τόσο μου αρέσει…
Τα μάτια σου διάφανα νομίζω είναι και το ξέρεις, πως μέσα σου μπορώ να δω τόσο απλά… Γι’ αυτό μου κρύβεσαι.
Μη με φοβάσαι. Ποτέ δε θα σου έκανα κακό.
Γιατί πρωτόγνωρα κι εμένα με κάνεις να νιώθω. Σαν έφηβο κορίτσι που ανακαλύπτει τον έρωτα για πρώτη φορά.
Και να χωθώ στην αγκαλιά σου, ονειρεύομαι, τις νύχτες που κουλουριάζομαι μονάχη στο κρεβάτι, ακούγοντας εκείνα τα τραγούδια που σ’ αρέσουν. Για να σε μάθω καλύτερα, γνωρίζω τους φίλους σου, βλέπω τις ταινίες που αγαπάς κι όλο σου γράφω, για να μάθω τι κάνεις, να νιώσω κοντά σου έστω για μια στιγμή, ότι μοιράζομαι μαζί σου μια καλημέρα, ένα λεπτό…
Στα χείλη μου, ένα φιλί αργοπορημένο περιμένει να ακουμπήσει κι η αναμονή μια θάλασσα από φόβους. Γιατί αργείς;
Ποτέ δε ζήλεψα στη ζωή μου και τώρα ζηλεύω τα σεντόνια που τυλίγουν το κορμί σου τη νύχτα, τον αέρα που χαϊδεύει τα μαλλιά σου, τη δουλειά σου που σε κρατά τόσες ώρες μακριά μου, τους φίλους εκείνους που ακούνε τις ανησυχίες σου, τις έγνοιες σου, τους φόβους σου και που δεν μπορώ εγώ να σου κρατώ το χέρι, όταν έχεις ανάγκη κάπου ν’ ακουμπήσεις, κάπου να γείρεις και να ησυχάσεις…
Κι όταν απολαμβάνεις μια κούπα ζεστό καφέ, με τον αγέρα που μπαίνει από το παράθυρο, να ανακατεύει τα μαλλιά σου, και την μυρωδιά της βροχής να πλανιέται στο δωμάτιο, θέλω μονάχα να ακουμπήσω τα χείλη μου πάνω εκεί που ακουμπούσες τα δικά σου, να κλέψω μια γουλιά από τον καφέ σου, να μάθω εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά σου.
Και το χαμόγελό σου γεμίζει τα μάτια μου και την ψυχή μου. Πόσο μου λείπει όταν δεν μπορώ να το δω… Πάντα να χαμογελάς, γιατί πολύ σου πάει. Πόσο ταιριάζει αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπό σου και πόσο με φοβίζει την ίδια στιγμή;
Μου’ πες δεν ξέρεις να αγκαλιάζεις. Άκουσα πως δεν ξέρεις ν’ αγαπάς. Και με φόβισαν οι δυσκολίες. Μα ύστερα σκέφτηκα, πως φτάνει αυτό που έχω στην καρδιά και για τους δυο μας.
Άφησέ με να σου μάθω εγώ και ν’ αγκαλιάζεις και ίσως ν’ αγαπάς, να σου δείξω τον κόσμο μου, να μου μάθεις το δικό σου…
Άφησέ με να σε ξυπνήσω με μια καλημέρα με πρωινό στο κρεββάτι αύριο κι ένα φιλί.