Έχεις φύγει με πόνο ψυχής, από πρόσωπα, καταστάσεις, τόπους.
Έφυγες, όχι γιατί ήθελες ν’ ανακαλύψεις τον κόσμο, να κυνηγήσεις την τύχη σου, μα γιατί αναγκάστηκες να αναζητήσεις αλλού τη μοίρα σου.
Έχεις ζήσει μακριά, με τη μοναξιά σου, τη μελαγχολία σου, την ανάγκη σου να επιστρέψεις, το χρόνο που πέρναγε απίστευτα αργά, το νόστο, την ελπίδα μιας επικείμενης επιστροφής να κρέμεται μετέωρη σε μια κλωστή μέσα στο μυαλό σου.
Έχεις ζήσει με το φόβο πως ό,τι αποχωρίστηκες τόσο αθέλητα και βίαια δε θα μπορέσεις να το δεις ποτέ ξανά με τα ίδια μάτια και να το χορτάσεις πραγματικά.
Έχεις αφήσει τόσα πίσω, που δεν μπορεί να τα αντισταθμίσει εύκολα κανένα όφελος ή συναίσθημα στον κόσμο. Άφησες πίσω το δικό σου κόσμο, αυτόν που σε έφτιαξε και σε έπλασε καθ’ εικόνα ίσως μα περισσότερο καθ’ ομοίωση. Άφησες πίσω όχι ένα κομμάτι του εαυτού σου μα άφησες πίσω όλο τον εαυτό σου και σέρνεις μαζί σου ένα ταλαιπωρημένο, μικρό κομμάτι του σαν ανάμνηση.
Κι έρχεται τελικά αυτή η στιγμή που τόσο ονειρεύτηκες και πόθησες όσο τίποτε άλλο.
Η επιστροφή στη ζωή που ονειρεύτηκες και σχεδίασες, στους ανθρώπους που αγάπησες και που τόσο αισθητή κι αβάσταχτη ήταν η απουσία τους όλον αυτό τον καιρό της απομάκρυνσής σου – μιας ξενιτιάς που έμοιαζε με φυλάκιση-, στον τόπο που λατρεύεις να ημερεύεις, είναι ξαφνικά τόσο τρομακτική.
Πόσο άλλαξες μακριά τους όλον αυτό τον καιρό;
Θα μπορέσουν να σε νιώσουν;
Θα μπορέσεις να τους νιώσεις;
Θα’ ναι σαν να μην πέρασε ούτε μια στιγμή;
Θα συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες ή θα είναι ένα καινούριο δύσκολο ξεκίνημα, μια παράδοξη νέα αρχή;
Ο φόβος πως έχασες τόσα πολλά, το χρόνο που ξόδεψες μακριά, τον καιρό που έλειψες κι ο φόβος πως χάσανε κι οι άλλοι τόσα πολλά από εσένα είναι τόσο μεγάλος…
Ή μάλλον τούτος ο φόβος είναι μια πραγματικότητα πέρα ως πέρα αληθινή κι όχι εικονική ή παράλληλη. Μια πραγματικότητα που ορθώνεται γύρω σου σαν αδιαπέραστο τείχος και σε φυλακίζει στην έγνοια πως δε θα μπορέσεις να μαζέψεις εκείνα τα κομμάτια σου που άφησες πίσω και να τα ενώσεις με εκείνα που δημιούργησες στην απουσία σου.
Γιατί όλοι και όλα αλλάζουν, μεταστρέφονται, περιστρέφονται με την πάροδο του χρόνου. Εσύ είσαι ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό.
Τι θα κάνεις λοιπόν;
Θα γυρίσεις στο σημείο μηδέν; Εκείνο το σημείο που τ’ άφησες όλα πίσω σου κι έφυγες και θα σβήσεις το κομμάτι εκείνο της απομάκρυνσής σου; Θα συνεχίσεις από εκεί και πέρα ξαναγράφοντας το χάρτη και χάνοντας τόσο χρόνο από τη ζωή;
Θα προσπαθήσεις να εφεύρεις μια κόλλα τόσο δυνατή που να μπορέσει να συγκεράσει τα κομμάτια όλα;
Ή μήπως θα ξεκινήσεις από την αρχή, μαθαίνοντας ξανά ακόμη και τα βασικά που απαρτίζουν τη ζωή σου, μα χρησιμοποιώντας τις σταθερές που έμαθες ή δημιούργησες με την πάροδο του χρόνου και τη σοφία της ηλικίας και των συγκυριών που απέκτησες;
Καλή συνέχεια ή καλή αρχή να σου ευχηθώ;
