Μια συναυλία χωρίς φώτα, με αναπτήρες να φέγγουν στο σκοτάδι και να γεμίζουν το θέατρο φωνές ψιθυριστές που σιγοτραγουδούν, να μη χαλάσουν ούτε λίγη από τη μαγεία της φωνής που ακούγεται από το πάλκο.
Στα χείλη μου, μια μελωδία άγνωστη, μα σαν από χρόνια ακουσμένη, ο νους τη θυμάται. Τα μάτια μου γεμάτα με φως και σκοτάδι, τα αυτιά μου χορτάτα, μα η ψυχή πεινασμένη σχεδόν χυδαία…
Κοιτάζω κλεφτά στο πλάι τους ανθρώπους γύρω υπνωτισμένους κι εσένα στο πλευρό μου αδιάφορο και σχεδόν αδαή, βαριεστημένα απλώνεις τα χέρια σου πίσω από το κάθισμά μου και τα πόδια σου βολεύεις πάνω στο κάθισμα του μπροστινού, με τόση αγένεια που καταντά κουραστική και με τρελαίνει. Το ύφος σου επικριτικό και τόσο θυμωμένο σαν να σε έχω σύρει με το ζόρι ως εδώ. Νόμιζα πως σου άρεσε να μου κάνεις τα χατήρια, να με κακομαθαίνεις λίγο που και που σαν παιδί, με μικρές χαρές που με ξεγελούν και με παρασύρουν. Νόμιζα πως σε κάνει το χαμόγελό μου ευτυχισμένο.
Προσπαθώ να αφεθώ σε αυτό το τραγούδι, που για έρωτες παθιασμένους μιλά και για αγάπες που αντέχουν στο χρόνο, μα η ματιά μου γυρίζει σε σένα και πνίγομαι. Στον κόμπο που εγκαθίσταται στο λαιμό μου, ζητάω με φόβο να φύγει, μα εκείνος αυτόβουλος δε νοιάζεται. Στο δάκρυ που σκάλωσε στα μάτια μου έτοιμο να κυλήσει, γελάς χαιρέκακα και . Σου φαίνεται αστεία η συγκίνηση μου λες. Είναι που δεν ξέρεις γιατί είναι εκεί αυτό το δάκρυ.
Σε κάθε χειροκρότημα κοιτάζεις γύρω σου ενοχλημένος και τακτικά το ρολόι σου, παρακαλώντας να τελειώσει γυρνώντας τα μάτια σου στον ουρανό.
Το ζευγάρι μπροστά μας τραγουδά αγκαλιασμένο κοιτάζονται στα μάτια κι η ατμόσφαιρα μελώνει κι εγώ ζηλεύω σαν παιδί που τρώνε μπροστά του παγωτό κι εκείνο δεν έχει,σαν παιδί που έχει μπροστά του ένα παιχνίδι μα δεν του επιτρέπεται να παίξει.
Η ώρα περνά,το τέλος ζυγώνει και δε θέλω απόψε να γυρίσουμε στο σπίτι μαζί. Κανένα άλλο βράδυ. Θέλω να πούμε αντίο στην πόρτα του θεάτρου κι ύστερα σα δυο ξένοι να πάρουμε ο καθένας το δρόμο του.
Αν ποτέ με ξαναδείς κάνε μου δώρο μια συναυλία σαν αυτή την αποψινή που μου χρωστάς.