Πέρασα να σου πω μια καληνύχτα. Είχα τόση ανάγκη να δω το πρόσωπό σου. Ένα γνώριμο, οικείο πρόσωπο. Ας είσαι και εκνευρισμένος, ας είσαι και κουρασμένος, ας είσαι χαρούμενος, ας είσαι θλιμμένος…
Δεν αντέχω τη μοναξιά. Γι’ αυτό ήρθα. Για να δω έναν άνθρωπο δικό μου. Ένα πρόσωπο σκαμμένο από τη δουλειά, με ρυτίδες γεμάτες ιστορία, με σημάδια ίσως δικά μου. Να μη νιώθω μόνη στον απέραντο ετούτο κόσμο, να μη νιώθω έρημη, χωρίς ρίζα, χωρίς παρελθόν. Δε θέλω τίποτα να μάθω, δε θέλω τίποτα να μου πεις. Ειλικρινά δε με νοιάζει. Ούτε κι εσύ μη με ρωτήσεις τι κάνω, πώς περνάω, που γυρίζω τις μέρες και τις νύχτες, τι θέλω… Δεν ήρθα για να μοιραστούμε τίποτα παρά μονάχα μια στιγμή σιωπής. Τώρα είμαι εντάξει. Ως αύριο το βράδυ θα’ μαι καλά. Μου έδωσε μια παράταση, λίγη δύναμη αυτή η στιγμή. Ως αύριο η μοναξιά δε θα με τριβελλίζει. Αύριο σαν αρχίσει να νυχτώνει θα μου φανερωθεί ξανά ο φόβος που κρύβεται ολημερίς και φανερώνεται το σούρουπο. Εκείνη η ανυπέρβλητη ανάγκη που στο σκοτάδι γιγαντώνεται πελώρια. Αύριο πάλι ο πόνος θα κάψει τα σωθικά μου… Το σπίτι άδειο, το κρεβάτι μου άδειο, οι δρόμοι έρημοι, η γειτονιά νεκρή… Όταν νιώθεις μόνος όλα έτσι μοιάζουν. Κι ας είναι γιορτή, κι ας είναι πλημμυρισμένοι με κόσμο οι δρόμοι, κι ας ξεφαντώνουν οι γύρω, κι ας είναι γεμάτη φωταψίες η γειτονιά. Εδώ τα φώτα σβήσαν και δεν μπορεί πια να τ’ ανάψει κανείς…
Συγγνώμη πατέρα…
Συγγνώμη που χάνομαι.
Για σένα το κάνω.
Για να μη βλέπεις πως δεν μπορείς να βοηθήσεις.
Για να μη στενοχωριέσαι.
Και για μένα το κάνω. Είναι δύσκολο να υποκρίνεται κανείς. Ώρες ώρες ακατόρθωτο. Έτσι κι αλλιώς δεν τα κατάφερα ποτέ στην υποκριτική.
Μια καληνύχτα είναι αρκετή.
Ευχαριστώ. Μου φτάνει.
Ίσως τα πούμε πάλι αύριο.
Καληνύχτα.